Οι μέρες του Πάσχα που έζησα, μικρός, στο χωρίο μου

Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο επιστρέφω νοητά στα παιδικά μου χρόνια. Μαθητής Δημοτικού ακόμη. Τις μέρες του Πάσχα τις, μέρες γιορτής.

Κυρίως λόγω της ανεμελιάς των δυο βδομάδων που κλείνανε τα σχολεία. Μια που αυτές οι διακοπές ήταν διαφορετικές από αυτές των διακοπών των Χριστουγέννων. Επειδή η Μεγάλη γιορτή ήταν μια, στην μέση του δεκαπενθημέρου της ξεγνοιασιάς. Ενώ στις Χριστουγεννιάτικες διακοπές σταματούσαμε μια μέρα πριν τη παραμονή των Χριστουγέννων και επιστρέφαμε στο σχολείο αμέσως μετά τη γιορτή των Φώτων. Ξεχώριζε ακόμη αυτό το δεκαπενθήμερο γιατί έχει μπει για τα καλά η Άνοιξη. Και ήμασταν ειδικά στα χωριά, συνέχεια εκτός σπιτιού για παιχνίδι με φίλους.

Κι όσοι μεγαλώναμε στα χωριά που εκτός αυτού είχαμε το προνόμιο να υποδεχόμαστε φίλους από μεγάλες πόλεις. Από την Αθήνα κυρίως. Που ήταν παιδιά ανθρώπων που έφυγαν από το χωριό, επειδή έτσι τους τα έφερε η ζωή. Είτε για να βρουν καλύτερη ζωή και για κάποιο λόγο έκαναν οικογένεια αλλού. Κι έφυγαν από το χωριό, προσωρινά οι πιο πολλοί μα επέστρεφαν Χριστούγεννα, Πάσχα και κανένα μήνα το καλοκαίρι. Κι όσο περνούσε ο χρόνος οι επισκέψεις αυτές αραιώναν.

Στις διακοπές αυτές όλη τη Μεγάλη Βδομάδα «είχε εκκλησία» και πηγαίναμε. Γιατί μας συγκλόνιζε το θείο δράμα και μας συνέπαιρνε η μυσταγωγία των Ακολουθιών της Μεγάλης Βδομάδας.

Οπότε ήμασταν άπαντες παρόντες και παρακολουθούσαμε τις ακολουθίες με τα Εγκόλπια που ήμασταν εφοδιασμένοι όλοι. Καταλαβαίναμε έτσι το τι έλεγε ο ιερέας και ο ψάλτης. Τη Μεγάλη Πέμπτη παρακολουθούσαμε τα 12 Ευαγγέλια. Και σχολιάζαμε που μερικές φορές ο παπάς τα έβγαζε 11, από λάθος. Που ήμασταν σίγουροι πως ήταν λάθος γιατί κάποιες ελάχιστες φορές έλεγε δεκατρία.

Η Μεγάλη Παρασκευή ήταν η μέρα που όλη η «πιτσιρικαρία» ανυπομονούσε να έρθει. Με το που τέλειωνε η εκκλησία του πρωί με τη σειρά όλοι σχεδόν «χτυπούσαμε πένθιμα» την καμπάνα της εκκλησίας. Συμμετέχοντας στο πάνδημο πένθος. Και παράλληλα κάναμε πρόβα τα εγκώμια που θα ψέλναμε το βράδυ. «Λειτουργώντας ως χορωδίες», οι μαθητές του Δημοτικού από τη μια και οι συμμαθήτριές μας από την άλλη. Βέβαια θυμάμαι να λέμε το «Ζωή εν Τάφω» το πρώτο εγκώμιο. Αλλά το «Αξιον Εστί» και το «Αι γενεαι αι πάσαι», τ’ άλλα δυο, δεν το λέγαμε γιατί δεν ήμασταν σίγουροι αν θα το καταφέρουμε.

Πάντως η μέρα αυτή ήταν ουσιαστικά χαράς για εμάς, μια που το σπίτι «μας έβλεπε» πολύ λίγο. Η μέρα που ήμασταν συνέχεια με τους τότε συμμαθητές και φίλους. Συμμαθητές που με τους πιο πολλούς ήμασταν μαζί για αρκετά ακόμη χρόνια αλλά ακόμη φίλοι.

Φυσικά με τα χρόνια προστέθηκαν κι άλλοι συμμαθητές από άλλα χωριά. Που είναι κι αυτοί ακόμη φίλοι.

Βέβαια το Σάββατο με τις προετοιμασίες για τον οβελία, και πάντα θα θυμάμαι που πηγαίνοντας στην κοντινή πόλη για τις τελευταίες προμήθειες. Και πριν γυρίσω στο σπίτι να αγοράζω το ΦΩΣ, την αθλητική εφημερίδα που συμπαθεί τον Ολυμπιακό, να διαβάζω τα σχόλια για τον παραδοσιακό αγώνα της Μεγάλης Παρασκευής. Βραδυποριακός – Ταλαιπωριακός. Που είναι οι παλαίμαχοι του Ολυμπιακού Πειραιά οι πρώτοι και της Προοδευτικής Νικαίας οι δεύτεροι.

Και βέβαια η μέρα του Πάσχα. Η πραγματική γιορτή. Με τον οβελία να γυρίζει και «πάνω του» να στήνεται γλέντι. Συγγενείς και οικογενειακοί φίλοι να κάνουν (κάνουμε) επισκέψεις για «ένα τσιπουράκι» και για το τσούγκρισμα των αυγών.

Η δεύτερη βδομάδα ήταν πάντα πρόβα για τις καλοκαιρινές διακοπές, με λίγη προετοιμασία για τους δυο τελευταίους μήνες της χρονιάς στο σχολείο.

  

 

Πηγή: el.wikipedia.org