Η ποιότητα στη δημόσια υγεία μοιάζει μ’ αυτή της δεκαετίας του 1970

Γεννήθηκα στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Οπότε έχω κάποιες, αμυδρές - σαν όνειρο, μνήμες από την Ελλάδα πριν την πρώτη νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ στις 18 του Οκτώβρη του 1981.

Το πώς ζούσαν οι Έλληνες εκείνες τις εποχές λίγα πράγματα θυμάμαι. Αλλά ένα από αυτά που μου έχει μείνει χαραγμένα στο μυαλό μου είναι το εξής:

Επειδή βρισκόμουν με τους γονείς μου σε μικρό σχετικά χωριό, κάτω από 1000 κατοίκους τότε, οι δικοί μου γνώριζαν όλους τους κατοίκους τους. Και γι’ αυτό τα «νέα», κουτσομπολιά θα έλεγα κυκλοφορούσαν γρήγορα, από στόμα σε στόμα.

Ποιος ή ποια «πάει για γάμο», πόσο πολλά λεφτά ξόδεψε στο πανηγύρι και πως κάποιος, τι ατύχημα είχε στο χωράφι ο άλλος. Εκείνες τις εποχές γινόταν γνωστά, σχεδόν, τα πάντα.

Ειδικά σε θέματα υγείας, αφού δεν υπήρχαν και πολλά αυτοκίνητα.

«Ο Τάδε είναι άρρωστος» άκουγα που και που. Κι αφορούσε σχεδόν πάντα κάποιον ηλικιωμένο, γιατί αν αρρωστήσει κάποιος μεγάλης ηλικίας ήταν είδηση. Γιατί αν για κάποιο λόγο δεν μπορούσε «να πάει σε ιδιώτη γιατρό»  στη διπλανή πόλη, ερχόταν στο σπίτι ο γιατρός στο σπίτι. Ιδιώτης γιατρός, βλέπεις δωρεάν περίθαλψη οι αγρότες έχουν από το 1998!!!. Και για ασθενοφόρο ούτε λόγος.

Οπότε εκείνες τις εποχές πληρωνόταν από τους αγρότες και τους απόμαχους αγρότες και οι γιατροί και τα φάρμακα.

Μαθαίναμε καμμιά φορά ότι τον ηλικιωμένο που μένει στην άλλη γειτονιά, τον πήγανε στο νοσοκομείο. «Ααα τον καημένο» ήταν η μόνιμη επωδός των μεγαλύτερων. «Πάει τον χάνουμε». Ευτυχώς που δεν ήταν και μικρός». Έτσι σαν να έχει «φύγει» ήδη. Και δυστυχώς τις περισσότερες φορές επαληθευόταν.

Αυτά ήρθαν στο μυαλό μου όταν πρωτοάκουσα για το γεγονός στο «Τζάνειο». Και συνειδητοποίησα πως είναι αλήθειά αυτά που λένε οι συνδικαλιστές στον ιατρικό τομέα.  Δηλαδή πως τα δημόσια νοσοκομεία τα έχουν αφήσει στην τύχη τους. Κατάλαβα πως λόγω έλλειψης προσωπικού έκανε τη δουλειά, αυτός που δεν μπορούσε να την αφήσει στον υφιστάμενό του να την κάνει. Και το λάθος πιστεύω πως έγινε λόγω της βιασύνης του. Αλλά και μιας διαδικασίας που είχε κάνει πολλές φορές.

Κι επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μου, περί διάλυσης όλων των νοσοκομείων κι όχι μόνο του Τζάνειου, όταν «έσκασε» και παρόμοια υπόθεση στο Ρέθυμνο.

Θα θυμίσω πως και στο μοιραίο βράδυ της 28^η Φεβρουαρίου 2023 υπήρχε και δεύτερος σταθμάρχης πιο έμπειρος στον Σιδηροδρομικό σταθμό της Λάρισας. Αλλά έφυγε, γιατί προφανώς «είχε χαλαρώσει η δουλειά» επειδή ήταν αργά. Μα το κακό έγινε μια που αυτός που έμεινε λόγω απειρίας και της κούρασης, έκανε το αδιανόητο λάθος. Που κατέληξε σε τραγωδία.