Η βουλευτική έδρα σε ποιον ανήκει;

Στο ερώτηση που απασχολεί τις μέρες αυτές τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά την αποχώρηση των κ.κ. Πέρκα και Τσακαλώτου από την κοινοβουλευτική ομάδα προσπαθεί να απαντήσει ο Τάσος Παππάς στην «Εφημερίδα των Συντακτών» σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο της Τετάρτης 15 Νοεμβρίου

• • •

Είσαι βουλευτής, δραστήριος, συμμετέχεις στις επιτροπές της Βουλής και στα όργανα του κόμματός σου.

Καταθέτεις τη γνώμη σου, ενίοτε διαφωνείς με την ηγεσία, συγκρούεσαι εντός ορίων, αλλά έρχεται η στιγμή που διαπιστώνεις ότι οι απόψεις σου και οι απόψεις της ηγεσίας χωρίζονται με σινικά τείχη. Δίνεις τη μάχη εντός του κόμματος, ηττάσαι, αλλά δεν είσαι διατεθειμένος να υποχωρήσεις, θεωρώντας ότι εσύ είσαι στον σωστό δρόμο και όχι η ηγεσία του κόμματος, ότι εσύ σέβεσαι τις προγραμματικές δεσμεύσεις και η ηγεσία τις νερώνει ή τις παραβιάζει. Τι κάνεις; Αποφασίζεις να αποχωρήσεις; Επιμένεις μέχρι να σε διαγράψουν για να φορτωθούν οι άλλοι το κόστος; Προβληματίζεσαι. Με την έδρα τι γίνεται; Την παίρνεις μαζί σου ή την αφήνεις στο κόμμα;

Υπάρχει η άποψη που λέει ότι οφείλεις να παραδώσεις την έδρα γιατί ανήκει στο κόμμα. Απαντάς ότι είσαι εκλεγμένος από τους ψηφοφόρους της περιφέρειάς σου και το καθήκον σου είναι να τους εκπροσωπήσεις στη Βουλή, οπότε κρατάς την έδρα. Σου αντιγυρίζουν ότι δεν θα ήσουν βουλευτής αν κατέβαινες μόνος σου στις εκλογές και ότι χωρίς την ταμπέλα του κόμματος δεν θα είχες τύχη, γιατί έτσι είναι φτιαγμένος ο εκλογικός νόμος. Αυτά συμβαίνουν όταν πρόκειται για ατομικές περιπτώσεις. Μέχρι τώρα, με λίγες εξαιρέσεις, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, οι βουλευτές σχεδόν όλων των κομμάτων που έσπαγαν τις σχέσεις τους δεν παρέδιδαν τις έδρες τους. Τι γίνεται όμως στις ομαδικές αποχωρήσεις, δηλαδή στις διασπάσεις;

Έχουμε δύο περιπτώσεις. Η πρώτη ήταν το 2015 με τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Η διαφωνία ήταν εφ’ όλης της… διδακτέας ύλης. Τότε οι βουλευτές που έφυγαν είπαν ότι δεν αλλάξαμε εμείς θέση, αλλά η ηγεσία. Και είχαν δίκιο. Ορατό διά γυμνού οφθαλμού. Ηταν σε ένα κόμμα που έλεγε σε όλους τους τόνους ότι θα αγωνιστεί για να καταργήσει τα Μνημόνια. Με αυτή τη στρατηγική κέρδισε τις εκλογές, με αυτή τη στρατηγική εξασφάλισε υποστήριξη από κοινωνικά στρώματα που το έβλεπαν με επιφύλαξη. Στη συνέχεια όμως η ηγεσία του κόμματος αποφάσισε να υπογράψει Μνημόνιο. Ετσι έκρινε. Εκτίμησε ότι μια μετωπική σύγκρουση με τους δανειστές θα οδηγούσε τη χώρα στην καταστροφή. Αυτή λοιπόν μετακινήθηκε και όχι οι διαφωνούντες. Συνεπώς δεν όφειλαν όσοι και όσες επέμεναν στην αρχική θέση του κόμματος να παραδώσουν τις έδρες τους. Αυτά στο θεωρητικό επίπεδο, γιατί στην πράξη τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλιώς. Συνέδριο δεν έγινε ώστε το θέμα να λυθεί με θεσμικό τρόπο και όπως όριζε το καταστατικό, ο Α. Τσίπρας προκήρυξε εκλογές, οπότε η συζήτηση για το επίμαχο θέμα σταμάτησε εκεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές, το σχήμα που συγκρότησαν οι διαφωνούντες δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή.

Η δεύτερη περίπτωση είναι τώρα με τη νέα διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Η τάση της «Ομπρέλας» αποχώρησε από το κόμμα. Στις τάξεις της υπάρχουν δύο βουλευτές, ο κ. Τσακαλώτος και η κ. Πέρκα. Ο Στέφανος Κασσελάκης ζήτησε από τους δύο να παραδώσουν τις έδρες τους, επικαλούμενος τον κώδικα δεοντολογίας που αυτό προβλέπει, προσθέτοντας ότι με τον συγκεκριμένο κώδικα είχαν συμφωνήσει οι πάντες. Οι δύο βουλευτές αρνήθηκαν να το πράξουν. Η κ. Πέρκα είπε ότι «την έδρα μου δεν θα την παραδώσω. Θεωρώ ότι αυτός που μετακινήθηκε από τη γραμμή της ριζοσπαστικής Αριστεράς, με την οποία έχω πάρει νωπή εντολή από την περιοχή μου να την υπηρετήσω, είναι ο νέος πρόεδρος και ο νέος ΣΥΡΙΖΑ». Και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ρίχνει την ευθύνη για τη διάσπαση στη νέα ηγεσία. Αυτή κατά τη γνώμη του ακυρώνει τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ, οπότε «δυστυχώς είμαι υποχρεωμένος να υπηρετήσω την υπόθεση της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς εκτός του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.».