Το πιο κακό παγκόσμιο κύπελλο στη Γερμανία - το πρώτο που κερδίζει δίκαια

Από το 1982 που παρακολουθώ, λιγότερο ή περισσότερο, Μουντιάλ (παγκόσμια κύπελλα τα λέγαμε όταν μιλούσαμε Ελληνικά) κάθε διοργάνωση μου έμεινε για διάφορα πράγματα.

Το ’82 αν και μικρός θυμάμαι τον Πάολο Ρόσι, την εκπληκτική Βραζιλία με τη φοβερή ομάδα και τον απίστευτο τερματοφύλακα που ότι πήγαινε μέσα  «έγραφε», Αλλά κατόρθωσε κι έφτασε στα ποημητελικά.

Τον δολοφόνο της Σεβίλλης Χάρλαντ Σουμάχερ, που με χτύπημα καράτε εξουδετέρωσε επέλαση του Μπατιστόν της Γαλλίας στον ημιτελικό κι έστειλε το ματς στα πέναλτυ (όπου πέρασε η Γερμανία).

Παρόλο που έπαιξε στον τελικό η Ιταλία νίκησε με 3 – 1.

Το ’86 εκτός του φοβερού Μαραντόνα που πήρε μόνος του τον τίτλο, στη μνήμη μου χαραγμένες είναι οι ομάδες της Δανίας του Έλκιερ και αφων Λάουντρουπ. Την πυρηνοκίνητη ΕΣΣΔ του Λομπανόφκι (με τους Προτάσοφ, Μπελάνωφ, Μπλαχίν κα) που άδικα αποκλείστηκε, αλλά και τα φοβερά παιχνίδια του Βελγίου και της Ισπάνιας.

Το ’90 την Γερμανία των Ρουμενίγκε, Φέλερ, Ματέους ουσιαστικά του (προπονητή πια) Φράντς Μπεγκεμπάουερ. Τον μεγάλο (και σε ηλικία, ήταν 40 πια) Ροζέ Μιλά και το Καμερούν την πλήρη Αργεντινή καθώς και την μέγιστη αδικία με το πέναλτυ που δόθηκε στη βουτιά του Φέλερ καθώς και το κλάμα του Ντιέγκο Μαραντόνα.

Το ’94 εκτός το Ελληνικό βατερλό στην πρώτη εμφάνισή μας σε τελικά Παγκοσμίου κυπέλλου που γυρίσαμε έχοντας στις αποσκευές μας  δέκα γκολ. (4-4-2) τους μεγάλους Στόιτσκοφ της Βουλγαρίας και Χάτζι της Ρουμανίας.

Είναι τόσα πολλά σε όλες τις διοργανώσεις που μπορώ να γράφω για ώρες.

Φτάνοντας τώρα στο σήμερα  ελάχιστα πράματα θα μας μείνουν.

Η πρώτη καλή παρουσία της χώρας μας σε τελικού Παγκοσμίου κυπέλλου που πέρασε στους 16 αποκλείοντας την Ακτή Ελεφαντοστού των αφών Τουρέ κι έμεινε έξω από τα προημιτελικά στη διαδικασία των πέναλτυ από την Κοσταρίκα.

Η υπέροχη Κοσταρίκα που την σταμάτησε η Ολλανδία ενώ πέταξε έξω στη φάση των ομίλων Αγγλία και Ιταλία.

Τις ΗΠΑ που έμαθαν, επιτέλους, ποδόσφαιρο. 

Την Ολλανδία που ήταν το πιο πλήρες συγκρότημα με τον πιο καλό προπονητή του τουρνουά τον μεγάλο Λουις Φαν Γκάαλ Την αλητεία της Γερμανίας (προσωπική μου άποψη) που δεν σεβάστηκε την Βραζιλία στον ημιτελικό. Αφού ασέλγησε πάνω της, οι ποδοσφαιριστές της πλησίασαν τους Βραζιλιάνους να τους παρηγορήσουν!!!

Και τέλος το ότι πήρε το κύπελλο η Γερμανία η ομάδα που έπαιζε το χειρότερο ποδόσφαιρο των προημιτελικών (εξαιρουμένης ίσως αυτής του Βελγίου). Βέβαια είναι χαρακτηριτικό ότι που η Γερμανία πήρε το κύπελλο. Κι αυτό γιατί ήταν το πιο καθαρό (από τα τρία) παγκόσμια κύπελλα που κέρδισε Γερμανική ομάδα, μια που τα άλλα τα κέρδισε άλλη χώρα. Η Δυτική Γερμανία.

Εκτός από αυτό του 1990 στη Ρώμη που νίκησαν οι Δυτικογερμανοί του Αργεντινούς με πέναλτυ σε βουτιά του Φέλερ στο 85’..

Πήρε το 1954 στην Βέρνη νικώντας 3 – 2 την Ουγγαριά του Πούσκας από την οποία έχασε στον όμιλο της πρώτης φάσης με 8 – 3 δεκαπέντε μέρες νωρίτερα. Αξιοσημείωτο είναι πως οι περισσότεροι Γερμανοί που έπαιξαν σ’ αυτό το ματς πέθαναν (οι κακεντρεχείς λένε λόγω ντοπαρίσματος)

Κι ακόμη στο Μόναχο το 1974 με τους Ολλανδούς να αλλάζουν 14 φορές την μπάλα και κέρδισαν πέναλτι σε ανατροπή του Κρόιφ από τον Χένες. Ουδείς Δυτικογερμανός είχε προλάβει να ακουμπήσει την μπάλα. Ο Νέεσκενς εκτέλεσε το πέναλτι και πριν συμπληρωθεί το πρώτο λεπτό, η Ολλανδία έκανε το 1-0.

Όμως στη συνέχεια εξουδετερώθηκαν (περιέργως;) τα ατού της Ολλανδίας και νίκησε η Δυτική Γερμανία με 2 -1. Μάλιστα το 2 -1 είναι το σκορ του ημιχρόνου. Πολλές σκιές λοιπόν έχει ΚΑΙ αυτή η στέψη των Γερμανών.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω εγώ είναι πως γιατί δεν διεξήχθη του παγκόσμιο κύπελλο το ’42 και ’46 λόγω του ότι η Γερμανία του Χίτλερ κατακτούσε στρατιωτικά την Ευρώπη ενώ τώρα που η Γερμανία της Μέρκελ κατακτά οικονομικά την Ευρώπη διεξάγονται;

Κι όχι μόνο αυτό αλλά κατακτά, η Γερμανία, το τρόπαιο. Αλήθεια αμφιβάλει κανείς πως αν γινόταν αυτές οι διοργανώσεις (του 1942 και 1946) νικήτρια θα ήταν η Γερμανία του Χίτλερ;