Τα έχει μπερδέψει ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Αναπτύσσοντας λογικά επιχειρήματα, ο Γιώργος Χαρβαλιάς σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στη «Δημοκρατία» της Τρίτης 19/9, μας εξηγεί γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μειώσει τη φορολογία, αν εκλεγεί πρωθυπουργός

* * *

Aσφαλώς και έχει δίκιο ο πρόεδρος της Ν.Δ. όταν λέει ότι πρέπει επιτέλους να μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές, που εκτινάχθηκαν την περίοδο του Μνημονίου. Και ορθά ως πρώτο στόχο του διακηρύσσει αυτήν την ανάγκη. Το ερώτημα, όμως, είναι αν αυτό είναι εφικτό υπό τις συνθήκες ασφυκτικής δημοσιονομικής επιτροπείας, όπως αυτή που ασκούν οι πιστωτές. Και θα εξακολουθήσουν να ασκούν, σύμφωνα με την παραδοχή του ίδιου του κ. Μητσοτάκη, που ομολόγησε ότι βρισκόμαστε ενώπιον ενός τέταρτου Μνημονίου.

«Θα τους πείσω», λέει ο ίδιος, «με μία σειρά τολμηρών μεταρρυθμίσεων που θα τους προτείνω». Πολύ χλομό. Γιατί αυτοί δεν πείθονται εφόσον δεν δουν «αίμα στο τραπέζι». Και από τις εξαγγελίες του κ. Μητσοτάκη δεν προκύπτει -τουλάχιστον στα λόγια- η μεγάλη «σφαγή» στο Δημόσιο που θα παρακινούσε ίσως τους δανειστές να επιτρέψουν μια οριακή μείωση των φορολογικών συντελεστών.

Το απλό «νοικοκύρεμα» που επαγγέλλεται ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τους αφήνει απολύτως ασυγκίνητους... Φοβούμαι επομένως ότι τα έχει λίγο μπερδέψει στο μυαλό του ο εν αναμονή πρωθυπουργός. Καμία κυβέρνηση, αριστερή ή δεξιά, δεν έχει βίτσιο να βάζει δυσβάστακτους φόρους, εξοργίζοντας το εκλογικό ακροατήριό της. Και η «ιδιοκτησία» της φορομπηχτικής λαίλαπας που οδηγεί σε πολιτική αυτοκτονία δεν ανήκει στον κ. Τσίπρα. Όπως στο πρόσφατο παρελθόν δεν ανήκε στους κ. Σαμαρά και Βενιζέλο. Από το ΔΝΤ και το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών εκπορεύεται, αφού αυτοί, με τη βοήθεια κάποιων υπηρεσιών της Κομισιόν, συντάσσουν τον ελληνικό Κρατικό Προϋπολογισμό. Η συνταγή επομένως είναι δεδομένη. Και δεν αλλάζει με την αλλαγή σκυτάλης στην εξουσία της χώρας. Γιατί ο δημοσιονομικός «κορσές» θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά το 2018, ανεξαρτήτως αν θα λέγεται «τέταρτο Μνημόνιο», «προληπτική γραμμή στήριξης» ή κάπως αλλιώς.

Για να μειωθούν επομένως οι φορολογικοί συντελεστές θα πρέπει να υπάρξει ένα άλλο χειροπιαστό ισοδύναμο που θα καλύψει την απώλεια εσόδων. Και με δεδομένο ότι οι δημόσιες δαπάνες έχουν πλέον καταστεί απολύτως ανελαστικές, αυτό θα μπορούσε να είναι μόνον η μείωση του μισθολογικού κόστους στο Δημόσιο με μαζικές (οριζόντιες) απολύσεις.

Είναι έτοιμος ο κ. Μητσοτάκης να προχωρήσει σε άμεσες (και... τυφλές) απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων; Αν ναι, να βγει και να το πει ξεκάθαρα. Αν όχι, θα πρέπει να σταματήσει να υπόσχεται μειώσεις φόρων. Γιατί, απλούστατα, όταν πάει να τις προτείνει στη νέα γερμανική κυβέρνηση, η απάντηση θα είναι «τράβα να δεις αν έρχομαι...».