Να φύγουν, να πάνε αλλού!

Τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που απαιτούν ομοφωνία σε όλα τα νομοσχέδια, προκαλώντας να παραιτηθούν μάλιστα αφού διαφωνούν με τις «αρχές του κόμματος» εγκαλεί ο Τάσος Παππάς σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στην Εφημερίδα των Συντακτών την Πέμπτη 26 Απριλίου

* * *

Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αντιδρούν στο νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και ζητούν την απόσυρση του άρθρου που δίνει τη δυνατότητα σε άτομα που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης να γίνουν ανάδοχοι γονείς. Επικαλούνται επιστημονικές μελέτες, ορισμένοι προβάλλουν ενστάσεις θρησκευτικού χαρακτήρα. Στην κίνηση αντέδρασαν η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ και πολλοί βουλευτές.

Μάλιστα, ο Χρήστος Καραγιαννίδης, μέλος των «53», κάλεσε όσους διαφωνούν με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ να παραιτηθούν και να «δοκιμάσουν την τύχη τους σε άλλα πολιτικά κόμματα... Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε συμφωνήσει, εδώ και αρκετά χρόνια, με συλλογικό τρόπο πως τα ατομικά δικαιώματα έχουν καθολικότητα. Τούτο σημαίνει πως ανεξαρτήτως ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού όλοι κι όλες έχουν το δικαίωμα στη δημιουργία οικογένειας», έγραψε ο κ. Καραγιαννίδης στο Facebook.

Δεν θα μπω επί της ουσίας. Μου κάνει όμως εντύπωση η δήλωση-προτροπή του κ. Καραγιαννίδη προς τους διαφωνούντες να παραιτηθούν και να αναζητήσουν την τύχη τους σε άλλα πολιτικά κόμματα. Δεν διευκρινίζει ποια κόμματα εννοεί -δεν νομίζω ότι αναφέρεται στη Νέα Δημοκρατία- μπορώ όμως να υποθέσω ότι φωτογραφίζει το Κίνημα Αλλαγής, επειδή μερικοί από τους αντιρρησίες προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ. Συγγνώμη, αλλά ένα αριστερό κόμμα που έχει εσωτερική ζωή (τα όργανά του συνεδριάζουν κανονικά σε τακτά χρονικά διαστήματα), που σέβεται τις δημοκρατικές διαδικασίες (έχει εγκαταλείψει το μοντέλο του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού), που δεν δαιμονοποιεί την αντίθετη εκτίμηση και προσπαθεί συστηματικά να πετύχει συνθέσεις, δεν μπορεί να λειτουργεί κατά αυτόν τον τρόπο.

Κάποτε στον ΣΥΡΙΖΑ ο κάθε πικραμένος που είχε ή που νόμιζε ότι είχε άποψη μπορούσε να την καταθέσει δημοσίως, να αγωνιστεί προκειμένου να γίνει πλειοψηφική, χωρίς να διατρέχει τον κίνδυνο της αποπομπής. Σήμερα που οι όποιες διαφορές υπάρχουν, δεν φαίνεται να είναι στρατηγικού χαρακτήρα, δεν δικαιολογείται αυτό το έλλειμμα ανοχής στην αντίθετη γνώμη. Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: οργανώθηκε στο κόμμα συζήτηση για το συγκεκριμένο θέμα;

Δόθηκε η ευκαιρία να εκφράσουν όλοι τις απόψεις τους; Εγινε προσπάθεια από την ηγεσία του υπουργείου και τα αρμόδια κομματικά όργανα να πεισθούν όσοι είχαν ενστάσεις; Αν όχι, τότε δεν δικαιούται κανείς να απαιτεί ομοφωνία. Και, επιπλέον, το επιχείρημα ότι «στον ΣΥΡΙΖΑ εδώ και πολλά χρόνια έχουμε συμφωνήσει με συλλογικό τρόπο για...» (δεν έχει σημασία το θέμα) είναι μαχητό.

Και για άλλα ζητήματα είχαν συμφωνήσει εδώ και πολλά χρόνια με συλλογικό τρόπο στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως στην πορεία για ποικίλους λόγους αρκετές από τις συμφωνίες παραβιάστηκαν. Επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, και στο στελεχικό επίπεδο και στο επίπεδο του ακροατηρίου, δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του παρελθόντος. Παλιά ήταν το κόμμα του 3%, τώρα είναι το κόμμα του 35% (μιλάω για την εκλογική επίδοση του 2015). Στο απότομο μεγάλωμά του συνέβαλαν καθοριστικά οι πολίτες που ψήφιζαν το ΠΑΣΟΚ.

Αυτοί οι πολίτες έχουν άλλες παραστάσεις, γιατί έχουν εκπαιδευτεί πολιτικά από άλλους φορείς. Μετακινούμενοι, κουβαλάνε εκτός από την ψήφο τους και τις απόψεις τους. Δουλειά του κόμματος είναι να τις μετασχηματίσει με διαδικασίες πειθούς. Η λογική «αυτή είναι η θέση μας και σε όποιον αρέσει» παραπέμπει σε κόμματα που φοβούνται τον διάλογο.