Μαζί με τον Νίκο Σαργκανη, έφυγε κι ένα κομμάτι των παιδικών μας χρόνων

Με το που ξύπνησα χθες Κυριακή (8/12) μια από τις ειδήσεις που έπαιζε στην Ελληνική Τηλεόραση ήταν ο θάνατος του παλαίμαχου τερματοφύλακα της Εθνικής Ελλάδας Νίκου Σαργκάνη. Του ανθρώπου που αγωνίστηκε κατά σειρά στον Ηλυσιακό την Καστοριά τον Ολυμπιακό και τον Αθηναϊκό.

Ήταν γνωστό από τη μέρα της γιορτής του την Παρασκευή, πως είχε πέσει σε κώμα στο ιδιωτικό νοσοκομείο των Αθηνών («Ερρίκος Ντυνάν») που νοσηλευόταν με καρκίνο. Όμως η είδηση με συγκλόνισε. Κι αυτό γιατί ο Νίκος Σαργκάνης ήταν για την γενιά μου κομμάτι της παιδικής μας ηλικίας. Μαζί με τον Νίκο Σαργκάνη λοιπόν έφυγε κι ένα κομμάτι των παιδικών μας αναμνήσεων.

Ειδικά εμείς που αρχίσαμε να παρακολουθούμε ποδόσφαιρο εκείνη την εποχή θα θυμόμαστε πάντα να είναι πρωταγωνιστής του τελικού κυπέλλου του 1980. Που κατέκτησε Καστοριά. Στο ψάξιμο που έκανα δεν βρήκα βίντεο με πολλές αποκρούσεις το Σαργκάνη, ίσως γιατί ήταν πολλά τα γκολ, 5 – 2 κέρδισε η ακριτική ομαδα.

Την ίδια χρονιά έκανε και το ντεμπούτο του στην Εθνική ομάδα με το παιχνίδι της στην Κοπεγχάγη. Που έδωσε την νίκη με τις εκπληκτικές αποκρούσεις, Εκεί κέρδισε το παρατσούκλι Φάντομ και την αγάπη όλων των Ελλήνων.

Όλοι όσοι τους ζήσαμε έστω από την τηλεόραση αυτούς τους αγώνες, θυμόμαστε (αν όχι συγκεκριμένες φάσεις τους γιατί ήμασταν πολλοί μικροί) τον θαυμασμό που υπήρξε για τις «εξωπραγματικές αποκρούσεις» του.

Στον Ολυμπιακό κέρδισε την περίοδο που ήταν στην ομάδα (1980 – 1985) τρία πρωταθλήματα. Το 1980 – 81, 1981 – 82, 1982 – 83. Μάλιστα  το πρώτο ήταν νταμπλ καθώς οι Πειραιώτες κέρδισαν και το κύπελλο Ελλάδας. Ο Σαργκάνης 

 Στον Ολυμπιακό «ξεδίπλωσε» το μεγάλο ταλέντο του. Μέναμε έκπληκτοι όλοι οι φίλαθλοι από τον τρόπο που «βουτούσε» άφοβα στα πόδια των αντίπαλων επιτιθέμενων ποδοσφαιριστών, να τους πάρει τη μπάλα. Κάτι που αντέγραψαν πολλοί νεότεροί του, επαγγελματίες κι ερασιτέχνες.

Το 1984 σε αγώνα πρωταθλήματος με αντίπαλο τον ΟΦΗ στο Στάδιο Καραϊσκάκη πραγματοποίησε μια αξέχαστη επέμβαση: ο Γιώργος Βλαστός έκανε μια δυνατή κεφαλιά με το Σαργκάνη να μη βρίσκεται σε ιδανική θέση και να βλέπει τη μπάλα να τον περνάει, ωστόσο "πετάχτηκε" και με το δεξί του χέρι αρνήθηκε το γκολ. Ήταν τόσο απρόσμενη η απόκρουσή του, αυτή, που ο Θαλής Τσιριμώκος, αντίπαλος και συμπαίκτης του Βλαστού ο οποίος βρέθηκε μπροστά στη φάση, κατευθύνθηκε προς το μέρος του και τον φίλησε. Ο Τσιριμώκος έγινε ο πρώτος παίκτης στην Ελλάδα που κατέκτησε το βραβείο fair play. 

Με όλα αυτά κέρδισε μια θέση στην καρδιά των φιλάθλων του Ολυμπιακού, που του συγχωρέσαν που το καλοκαίρι του 1985 πήγε στον αιώνιο αντίπαλο Παναθηναϊκό. Αν και στεναχωρήθηκαν πάρα πολύ.

 Οπου αγωνίστηκε για πέντε περιόδους, κατακτώντας δύο ακόμη πρωταθλήματα (1985-86, 1989-90) και τρία κύπελλα Ελλάδας (1985-86, 1987-88, 1988-89). Στον τελικό του 1988, κόντρα στην παλία του ομάδα τον Ολυμπιακό, ο οποίος κρίθηκε στα πέναλτι, ο Νίκος Σαργκάνης υπήρξε ο μεγάλος πρωταγωνιστής καθώς εκτέλεσε εύστοχα ένα πέναλτι και απέκρουσε δύο, οδηγώντας τον Παναθηναϊκό στην κατάκτησή του.

Το 1990 μεταγράφηκε στον Αθηναϊκό, στον οποίο είχε άλλη μια επιτυχημένη παρουσία, καθώς τερμάτισε στην 6η θέση στο πρωτάθλημα και έφτασε ως τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας (1990-91), για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου. Είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που έχει αγωνιστεί σε τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας με τέσσερις διαφορετικούς συλλόγους και ο πρώτος που το κατέκτησε με τρεις διαφορετικές ομάδες.

Ως φιναλίστ ο Αθηναϊκός κέρδισε την έξοδο στο Κύπελλο Κυπελλούχων της επόμενης περιόδου (1991-92), όπου κληρώθηκε με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Στους δύο αγώνες ο Νίκος Σαργκάνης ήταν πρωταγωνιστής και με τις καταπληκτικές του αποκρούσεις, ειδικά στον επαναληπτικό του Ολντ Τράφορντ, κράτησε την εστία του ανέπαφη. Οι δύο αγώνες έληξαν με 0-0 και ο δεύτερος αγώνας οδηγήθηκε στην παράταση, όπου τελικά "λύγισε" με 0-2.

Και κλείνω με tο κείμενο του Χριστόφορου Ευαγγελάτου στο in.gr. Ένα κείμενο που περιγράφει το συναισθήματά του που έφυγε ένας φίλος του, αλλά κάτι που συνεβη μετά τον αγώνα της Κοπεγχάγης το 1980.

• • •

Όταν ο Νίκος Σαργκάνης αποκάλυψε μια μυθική ιστορία με τον Άλαν Σίμονσεν

Χριστόφορος Ευαγγελάτος

Σχωρέστε μου τον πρώτο ενικό, μα έτσι μου βγαίνει τούτη την δύσκολη μέρα. Ξέρω είναι αντίθετο προς τους κανόνες του επαγγέλματος και κόντρα στα πρεπά της γραφής, μα μέσα απ’ τους κόμπους στον λάρυγγα μόνο έτσι μου έκανε καλά.

Είναι μια «βαριά» μέρα όταν χάνεις έναν ήρωα παιδικών χρόνων, όταν χάνεις ένα φίλο. Είχα την τύχη ο ήρωας μου να γίνει φίλος και μαζί να κάνουμε όλες εκείνες τις συζητήσεις που έπρεπε να γίνουν. Προς αποκατάσταση αληθείας και δικαίωσης συναισθημάτων, που θα έγραφαν και οι σοφότεροι από μένα.

Πρώτος ενικός λοιπόν για να γράψω για έναν φίλο, τον Νίκο Σαργκάνη, τον οποίο αποχαιρέτησε σήμερα το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και είναι αλήθεια φίλε Νίκο, πως τα λόγια που είπαμε σε ανύποπτες στιγμές φανέρωναν την αξία σου σαν άνθρωπος.

Και ήσουν αποκαλυπτικός μιλώντας για την αγάπη σου στον Ολυμπιακό και είναι αδύνατον φυσικά να ξεχάσω τις ιστορίες που μου αποκάλυψες για τα παιχνίδια της Εθνικής ομάδας απέναντι στην Δανία.

Μία από αυτές πρέπει να γραφτεί για να καταλάβει ακόμα καλύτερα ο κόσμος, τι πέτυχες μια βραδιά στην Κοπεγχάγη πριν από 44 χρόνια.

Η εμφάνιση του Σαργκάνη στο μεγάλο ματς με την Δανία, ανάγκασε τον ομοσπονδιακό τεχνικό των Δανών να χαρακτηρίσει φάντομ τον Έλληνα γκολκίπερ και δεν είχε άδικο.

Ειδικά η απόκρουση στο σουτ του Σίμονσεν έγραψε ιστορία αλλά έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον η συνάντηση του Σαργκάνη με τον Δανό επιθετικό, λίγες ώρες μετά τον μεγάλο αγώνα.

Τα είπαν οι δυο τους σ’ ένα μπαρ της δανέζικης πρωτεύουσας και είχαν να πουν πολλά, όπως είχε πει στον υπογράφοντα ο Σαργκάνης.

«Το παιχνίδι είχε τελειώσει, είχαμε πάρει μια μεγάλη νίκη κι εγώ είχα κάνει μια μεγάλη εμφάνιση. Όχι μόνο έπαιξα απ’ το πουθενά, χωρίς να το περιμένω αλλά πήγα και καλά.

Αλλάξαμε στα αποδυτήρια κι εν συνεχεία μπήκαμε στο πούλμαν για να πάμε στο ξενοδοχείο. Φτάσαμε και κάποιοι παίκτες καθίσαμε στο σαλόνι, συζητώντας για την μεγάλη νίκη» είχε πει ο Σαργκάνης, συνεχίζοντας.

«Δίπλα απ’ το ξενοδοχείο υπήρχε ένα μπαρ και είπαμε να πάμε για μια μπύρα κάποιοι παίκτες. Η απόσταση ήταν μικρή, μόλις δυο – τρία λεπτά με τα πόδια. Μπήκαμε και η αλήθεια είναι πως είχε πολύ κόσμο αλλά βρήκαμε ένα άδειο τραπέζι για να κάτσουμε.

Στο διπλανό τραπέζι παρατήρησα έναν άντρα με σκυμμένο κεφάλι ο οποίος έπιανε τα μαλλιά του και έπινε την μια μπύρα μετά την άλλη. Τον κοίταξε με κοίταξε κι αυτός και ξαφνικά φώναξε.

«Ακόμα κι εδώ με κυνηγάς ρε Σαργκάνη; Άσε με μόνο μου τουλάχιστον στο μπαρ για να ξεχάσω». Χρειάστηκε να περάσουν λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να καταλάβω ότι αυτός ήταν ο Άλαν Σίμονσεν, ο πολύ καλός επιθετικός της Δανίας που είχε παίξει στο ματς και είχα κάνει τις μεγάλες αποκρούσεις.

Καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι, ήπιαμε τις μπύρες και μιλήσαμε πολύ για ποδόσφαιρο. Κάποια στιγμή σηκώθηκα για να φύγω και ο Σίμονσεν μου είπε, «Νίκο δεν θέλω να ξανασυναντηθούμε στο γήπεδο, για μπύρες όμως όποτε θέλεις». Ήταν κάτι απίστευτο».

 

 

Πηγή: el.wikipedia.org και in.gr