Ακόμη νομίζω πως ακούω την φωνή του αξέχαστου Φιλίππου Συρίγου να
περιγράψει στην ΕΡΤ το απόγευμα κάθε Σαββάτου τον πιο σπουδαίο αγώνα της
αγωνιστικής.
Έτσι απόλαυσα κι έμαθα τον Νίκο Σταυρόπουλο, τον Στηβ Γιατζογλου, τον Τάκη Κορωναίοο τον Μάνθο
Κατσούλη, Μήνα Γκέκο αλλά και τους μετέπειτα πρωταθλητές Ευρώπης Νίκο
Γκάλη, Φανή Χριστοδούλου, Λιβέρη Ανδρίτσο κλπ
Μετά το τέλος του αγώνα οι πιτσιρικάδες μαζευόμασταν στη γειτονική
παιδική χαρά και παίζαμε με τις ώρες «μόνο 3 Χ 3.» Και λέω με τις ώρες μια που
συνήθως δε τέλειωνε το ματς πριν φτάσει μια ομάδα στους 100 πόντους!!!
Στη συνέχεια ήρθαν οι επιτυχίες του '87 του '89. Αλλά και η ξέφρενη
πορεία του Άρη αλλά και του ΠΑΟΚ αργότερα
Έτσι αγάπησα το μπάσκετ. Ως και συχνός αναγνώστης του αξεπέραστου «Τρίποντου»
έγινα.
Και παρακολουθούσα αγώνες όταν η Αθήνα πήρε το προβάδισμα, στην
δυναμικότητα των ομάδων μπάσκετ, από τη συμπρωτεύουσα.
Σταμάτησα να παρακολουθώ όταν, κυρίως στα ιδιωτικά κανάλια άρχισαν
οι «αμερικανιές».
Όσο άκουγα κάτι Pick and roll, transition (επιθετικό και αμυντικό!)
και διάφορα τέτοια χαλούσαν την διάθεσή μου. Λες και δεν υπάρχουν Ελληνικές
λέξεις. Κι έτσι σταμάτησα να τους παρακολουθώ τόσο πιστά.
Πολλές προσπάθειες για τρίποντο σε κάθε αγώνα. Και φυσικά νικητής
αναδεικνύεται ο πιο εύστοχος. Και σίγουρα πιο τυχερός αφού λίγα σουτ γίνονται
από μπασκετμπολίστες που δεν «έχουν κρεμασμένο πάνω τους», έναν και δύο
αντιπάλους.
Αυτές τις μέρες βλέπουμε το EuroBasket. Παρατήρησα πως όλες οι
εθνικές ομάδες παίζουν αυτό το «σαν μπάσκετ». Μόνο η Σερβία έχει παίξει σ όσους
αγώνες έχω δει, «κανονικό μπάσκετ». Αλλά αποκλείστηκε, ενώ ήταν από τα φαβορί
για μετάλλιο. Και η Ελλάδα βέβαια έχει παίξει , «κανονικό μπάσκετ» ελέω Γιάννη
Αντετοκούμπο πιο πολύ.
Και θα είναι μεγάλη νίκη του αθλήματος να κατακτήσουμε το κύπελλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου