Ανώνυμος θάνατος

Την διαφορετική αντιμετώπιση από τους δημοσιογράφους του περιστατικού της δολοφονίας της 13χρονης Γιαννούλας Καραχάλιου (φωτο) σε χωριό της Άμφισσας στηλίτευσε σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στην «Καθημερινή» της Παρασκευής 8 Ιουνίου ο Παντελής Μπουκάλας. Δείχνοντας μας πού είναι ο ρατσισμός, όσος είναι, στην Ελλάδα.

* * *

Πήρε πολλές ώρες, μετά το φονικό στο Προσήλιο της Άμφισσας, για να μάθουμε από κανάλια, ραδιόφωνα και ιστοσελίδες ότι το δεκατριάχρονο κορίτσι δεν έπεσε θύμα ενός «συνηθισμένου στους τσιγγάνικους καταυλισμούς καβγά». Πήρε ακόμα πιο πολλές ώρες για να πληροφορηθούμε ότι αυτός που πυροβόλησε δεν ήταν Τσιγγάνος, όπως άφηναν να εννοηθεί οι πρώτες «πληροφορίες», αλλά μπαλαμός: ένας λευκός, λευκότατος Ελληνας, και χριστιανός ορθόδοξος εικάζω. Που δεν πυροβόλησε «πάνω σε καβγά», εν θερμώ ή εν αμύνη.

Ενοχλημένος που του ζήτησαν να μην τρέχει κοντά σε μέρος όπου ζουν άνθρωποι (και στους καταυλισμούς, άνθρωποι ζουν, και όχι καλά και σώνει εξ επιλογής), ενοχλημένος που κάτι Γύφτοι τόλμησαν να υψώσουν φωνή και κεφάλι, γύρισε στην πόλη, πήρε την καραμπίνα, επέστρεψε στον καταυλισμό και χτύπησε στον σωρό. Κι όποιον πάρει ο Χάρος. Ένα κορίτσι πήρε ο Χάρος. Την ηλικία του τη μάθαμε γρήγορα. Πήρε μέρες όμως για να μάθουμε και τ’ όνομά του. Τόσοι δαιμόνιοι ρεπόρτερ, τόσο καλά δικτυωμένοι με την αστυνομία, κανένας δεν έτυχε να το πληροφορηθεί έγκαιρα, ούτε να βρει φωτογραφία, η οποία σε άλλες περιπτώσεις εμφανίζεται από την πρώτη στιγμή, συμφωνούν - δεν συμφωνούν οι οικείοι του αδικοχαμένου.

Ίσως επειδή ένα όνομα, και πολύ περισσότερο η φωτογραφία που του δίνει μορφή, είναι το καθαρό ίχνος ενός ανθρώπου· ενός βιαιοθάνατου ανθρώπου, που ο χαμός του αξίζει, αν όχι ένα δάκρυ, έστω μισή σκέψη. Τον ανώνυμο τον προσπερνάς, δεν τον χωράει το κενοτάφιο της μνήμης σου. Ανώνυμο είναι άλλωστε και το Τσιγγανάκι του ανεκδότου μας, που πέφτει από την καρότσα του οικογενειακού ντάτσουν και τάχα ο πατέρας του λέει ανέμελος στη μάνα: «Μη χολοσκάς, θα κάνουμε άλλο».

Τους συνυπολογίζουμε στους Ελληνες τους Τσιγγάνους; Μα ναι. Απόδειξη, μία επιπλέον, ο τίτλος «Εξαλλοι οι ομοεθνείς του κοριτσιού» στη μικρή οθόνη την ώρα των ειδήσεων. Οι «ομοεθνείς του κοριτσιού», δηλαδή, ανήκουν σε δικό τους έθνος, όχι στο δικό μας, το ελληνικό, παρότι ελληνική είναι και η υπηκοότητα και η γλώσσα τους, και παρότι κηδεύουν τους δικούς τους ελληνορθόδοξα. Είναι δε «έξαλλοι», δηλαδή τρελαμένοι, έτοιμοι να τα κάνουν γης μαδιάμ, και όχι «οργισμένοι» ή «συγκλονισμένοι», όπως θα διαβάζαμε αν επρόκειτο για «δικούς μας». Οι «έξαλλοι» πάντως δεν «έκαψαν την Αμφισσα», όπως προαναγγελλόταν. Και κάποιοι σεναριογράφοι λυπήθηκαν πολύ περισσότερο γι’ αυτό παρά για τον θάνατο μιας κοπελίτσας. Μιας Ελληνοπούλας που την έλεγαν Γιαννούλα.