Στις 2 Μάρτη 1973 ο Παπαδόπουλος παρεμβαίνει στις αντιδράσεις για την επιστράτευση των φοιτητών

Στις 12 Φλεβάρη 1973 το καθεστώς καταφεύγει στο ΝΔ 1347. Σύμφωνα μ΄ αυτόν, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας έχει το δικαίωμα να διατάσσει τη διακοπή αναβολή κατάταξης στο στράτευμα, λόγω σπουδών οποιουδήποτε φοιτητή, αν αυτός έχει περιπέσει σε «πειθαρχικά σφάλματα».

Η δημοσίευση του μέτρου προκαλεί θύελλα διαμαρτυριών και αλυσίδα αντιδράσεων και όχι μόνο στον φοιτητικό χώρο. Οι εκπρόσωποι των αστικών πολιτικών κομμάτων, με κοινή ανακοίνωσή τους, καταδικάζουν το μέτρο. Σωματεία επιστημόνων και εργαζομένων, καλλιτέχνες, διανοούμενοι παίρνουν θέση με ανακοινώσεις, με συλλογή υπογραφών.

Ο φοιτητικός κόσμος είναι ανάστατος.

Στις 14 Φεβρουαρίου πάνω από 1.500 φοιτητές συγκεντρώνονται στο προαύλιο του Πολυτεχνείου για να διαδηλώσουν ενάντια στη στράτευση και να ζητήσουν από τη συνέλευση των καθηγητών να πάρει θέση.

Οι γύρω χώροι του Πολυτεχνείου έχουν κατακλυστεί από αστυνομικούς που προκαλούν, βρίζουν και απειλούν. Η ατμόσφαιρα είναι εκρηκτική. Δονείται από τα συνθήματα ενάντια στη στράτευση, στους αστυνομικούς και τους ασφαλίτες. Η συνέλευση των καθηγητών αποφασίζει να ζητήσει από την κυβέρνηση τη μη εφαρμογή του μέτρου. Ο Στ. Παττακός επιφυλάσσεται.

Στο Πολυτεχνείο έρχονται για συμπαράσταση πάνω από 300 φοιτητές από τη Νομική αλλά στη Στουρνάρη απωθούνται βιαίως και συλλήψεις από εκατοντάδες αστυνομικούς.

Μετά το μεσημέρι και ενώ σιγά-σιγά η κατάσταση βαίνει προς αποφόρτιση, όσοι επιχειρούν να εξέλθουν χτυπιούνται αλύπητα, προπηλακίζονται και αρκετοί συλλαμβάνονται.

Η προσπάθεια του αντιπρύτανη να διασφαλίσει την ελεύθερη αποχώρηση με συνεννοήσεις με τον αρχηγό της Αστυνομίας Πόλεων, Ν. Δασκαλόπουλο, όχι μόνο δεν αποδίδει αλλά αντιθέτως, παρά τη διαβεβαίωσή του για μη επέμβαση, ξαφνικά δεκάδες «ντοπαρισμένοι» αστυνομικοί εισβάλλουν στο προαύλιο. Χτυπούν αδιακρίτως φοιτητές, καθηγητές. Ο αντιεισαγγελέας υπηρεσίας μόλις που γλιτώνει το λιντσάρισμα.

Στην αίθουσα της Συγκλήτου, όπου εισβάλλουν αστυνομικοί κυνηγώντας τους φοιτητές, εξελίσσονται δραματικές σκηνές βίας και βαρβαρότητας.

Συλλαμβάνονται 100. Κρατούνται τελικά 11 που παραπέμπονται σε δίκη.

Το απόγευμα, καθώς αποσύρονται οι αστυνομικές δυνάμεις, η Σύγκλητος αποφασίζει ομόφωνα να παραιτηθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πρωτοφανή παραβίαση ασύλου. 1

Η αιματηρή εισβολή στο Πολυτεχνείο προκαλεί αγανάκτηση και ξεσηκώνει θύελλα διαμαρτυριών στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Η απροκάλυπτη παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου, το μέγεθος της βίας και της βαρβαρότητας που χαρακτηρίζει την εισβολή, πρακτικές που πρώτη φορά μέχρι τώρα εμφανίζονται στην αντιπαράθεση των οργάνων του καθεστώτος με το μαζικό αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, αναδεικνύουν την αδυναμία της δικτατορίας να αντιμετωπίσει την αντίσταση του φοιτητικού κόσμου. Το καθεστώς εφαρμόζει άμεσα το ΝΔ 1347/73, στις 15 Φεβρουαρίου, και διακόπτει την αναβολή στράτευσης σε 37 φοιτητές – στην πλειονότητά τους από το Πολυτεχνείο.

Το φοιτητικό κίνημα δεν κάμπτεται. Ο αγώνας μεταφέρεται στις άλλες σχολές και ιδιαιτέρως στην Ιατρική και στη Νομική. 2

Μια μέρα μετά τις πρώτες στρατεύσεις, στις 16 Φεβρουαρίου 1973, 2.500 φοιτητές, από το πρωί, συγκεντρώνονται και καταλαμβάνουν τη Νομική και διαδηλώνουν από την ταράτσα του κτηρίου την αντίθεσή τους στη χούντα και την επιστράτευση. Ψάλλουν τον εθνικό ύμνο, πετούν χειρόγραφες προκηρύξεις. Καλούν για πρώτη φορά, από εντελώς περίοπτο μέρος του κέντρου της Αθήνας, μη φοιτητές, τους πολίτες της Αθήνας σε συμπαράσταση.

Όταν αποφασίζουν τελικά την αποχώρηση, στις 5 το απόγευμα, έχουν να αντιμετωπίσουν τη βία και το μένος των αστυνομικών, καθώς και τις για πρώτη φορά εμφανιζόμενες και αυτοαποκαλούμενες ΕΚΟΦίτικες αντισυγκεντρώσεις. Επακολουθούν αθρόες συλλήψεις και το ίδιο απόγευμα εκδίδεται απόφαση για τη στράτευση άλλων 51 αγωνιστών φοιτητών – στην πλειονότητά τους από τη Νομική.

Το κτίριο της Φιλοσοφικής και της Νομικής στη Σόλωνος σφραγίζεται. Θα παραμείνει κλειστό έως τις 21.2.1973

Στις 17.2.1973 αρχίζει η δίκη των 11 φοιτητών που είχαν συλληφθεί κατά την έξοδο τους από το Πολυτεχνείο στις 14.2.1973

Στα δικαστήρια της οδού Σανταρόζα το πλήθος των φοιτητών που συγκεντρώνεται είναι μεγάλο, παρά την απόλυτη αστυνομοκρατία. Η δίκη αποτελεί κόλαφο για τη δικτατορία. Αποκτά μια τεράστια δημοσιότητα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης της Ελλάδας και του εξωτερικού. Στις αίθουσες του δικαστηρίου, πέραν των άλλων, δίνεται πρώτη φορά η δυνατότητα για «απρόσκοπτη» και πολύωρη επικοινωνία και ανταλλαγή απόψεων των φοιτητικών στελεχών με κορυφαίους πολιτικούς των αστικών κομμάτων, που θα αποδειχτεί χρήσιμη στην πορεία της ανάπτυξης των αγώνων. Η υπεράσπιση, οι μαρτυρικές καταθέσεις των πολιτικών και το συνολικό «κλίμα» οδηγούν στην επιβολή ποινών μόνο στους 8 και μάλιστα με αναβολή.

Ο αγώνας και οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται χωρίς ανάπαυλα σε όλες τις σχολές, σε όλες τις πανεπιστημιακές πόλεις. Ογκώδεις συγκεντρώσεις πραγματοποιούνται στην Πάντειο, τη Γεωπονική, τη Φυσικομαθηματική, τη Βιομηχανική. Οι φοιτητές της Ιατρικής, στις 17.2.1973 πραγματοποιούν πορεία από το Γουδί στο κέντρο της Αθήνας. Τους διαλύουν βιαίως και με πολλές συλλήψεις οι αστυνομικές δυνάμεις στη Μιχαλακοπούλου.

Το χουντικό καθεστώς δε φαίνεται να αντιλαμβάνεται την όξυνση του κλίματος στο φοιτητικό χώρο. Αντιθέτως πιστεύει ότι οι στρατεύσεις έχουν αντικειμενικά αποκεφαλίσει το κίνημα και ότι θα είναι δύσκολο να συνέλθει. Απόδειξη αυτής της βεβαιότητάς του είναι το ότι ο Στ. Παττακός, με δική του απόφαση, συναντάται με τους εκλεγμένους των φοιτητικών επιτροπών προτείνοντας ένα «συμβιβασμό» μεταξύ του φοιτητικού κινήματος και του καθεστώτος ο οποίος, κατά την άποψή του, δεν μπορεί να είναι άλλος από την άνευ όρων υποταγή του φοιτητικού κινήματος! Η απάντηση ήταν προφανώς αρνητική και στην πράξη εκδηλώνεται με τη γενίκευση της αποχής απ΄ όλες τις σχολές.

«Η κινητοποίηση του φοιτητικού πληθυσμού είναι πια σχεδόν καθολική.

Το χτύπημα των ανέντακτων φοιτητών με τις στρατεύσεις τη συγκεκριμμένη στιγμή […] φέρνει σε προνομιακή θέση τις οργανώσεις ΑντιΕΦΕΕ και «Ρήγας Φεραίος», οι οποίες έχουν μια σχετικά καλή οργανωτική ανάπτυξη. Οι δύο αυτές οργανώσεις καλούνται – και το καταφέρνουν – να εκφράσουν το κίνημα στη συγκυρία αυτή, που κυοφορεί τη μεγάλη σύγκρουση. (Οι αριστερές ομάδες έχουν πολύ μικρή ανάπτυξη, η οποία περιορίζεται κυρίως στη Φυσικομαθηματική) […]

Η γενική κινητοποίηση των φοιτητών […] οδηγεί τόσο τις δύο οργανώσεις όσο και τις ΦΕΑ Νομικής και Φιλοσοφικής να αποφασίσουν την κατάληψη της Σχολής. Είναι η πρώτη φορά που οι φορείς του φοιτητικού κινήματος προαποφασίζουν και οργανώνουν μια μεγάλη εκδήλωση». 3 Η προετοιμασία της κατάληψης αποτελεί ένδειξη ότι οι οργανωτικές δομές στη συγκεκριμένη φάση είναι ισχυρές.

Στις 21 Φεβρουαρίου 1973, στο οικοδομικό τετράγωνο Σίνα-Σόλωνος-Μασσαλίας-Ακαδημίας οι δύο πτέρυγες και οι τέσσερις όροφοι της Νομικής Σχολής γεμίζουν από 4.000 φοιτητές. Έρχονται με πορεία από το Χημείο και σε αυτούς προστίθενται και 1.000 φοιτητές της Φυσικομαθηματικής. Κλείνουν οι πόρτες και η σχολή γίνεται επίκεντρο, πρώτη φορά, ανοιχτών αντιχουντικών εκδηλώσεων. Στην ταράτσα του κτηρίου και στα παράθυρα εκατοντάδες φοιτητές τραγουδούν και ρίχνουν συνθήματα. Στην αρχή φοιτητικά, που έχουν σχέση με τα κεντρικά αιτήματα και την επιστροφή των στρατευμένων. Πολύ γρήγορα όμως αυτά δίνουν τη θέση τους στα πολιτικά: «Ελλάς Ελλήνων Φυλακισμένων», «Κάτω η Χούντα», «Δημοκρατία – Ελευθερία», αλλά από μια στιγμή και πέρα και «έξω οι Αμερικάνοι»…

Η μαχητική αυτή ανοιχτή αντιχουντική εκδήλωση των φοιτητών κερδίζει τη συμπαράσταση των πολιτών. Κόσμος πολύς κατά τη διάρκεια της ημέρας συγκεντρώνεται γύρω από τη Νομική για να χειροκροτήσει, να επιδοκιμάσει και να συμπαρασταθεί στους φοιτητές. Μεσάνυχτα και κάτι, χιλιάδες κεριά ανάβουν και χιλιάδες στόματα ψάλλουν τον εθνικό ύμνο. Είναι περίπου 10.000 άτομα. Οι γονείς, οι φοιτητές, οι πολίτες που ξενυχτούν και φωνάζουν πρώτη φορά: «Είμαστε μαζί σας, είμαστε μαζί σας».

Την ευθύνη της κατάληψης, την έχει εκλεγμένη δεκαμελής Επιτροπή Αγώνα, με ικανότητα διαπραγμάτευσης και ελέγχου της τακτικής. Με απόφασή της, η κατάληψη τερματίζεται, ύστερα από περίπου 40 ώρες, αφού έχει διαπιστωθεί πλέον κάμψη στην αντοχή των συγκεντρωμένων, μέσα και έξω από το κτήριο. Οι φοιτητές, μετά από εγγυήσεις της Πρυτανείας ότι οι αστυνομικές δυνάμεις δε θα χρησιμοποιήσουν βία, αρχίζουν να εγκαταλείπουν ειρηνικά το κτίριο. Ενώνονται και διαδηλώνουν μαζί με τον κόσμο που περιμένει στην Ακαδημίας. Πραγματοποιείται μεγάλη διαδήλωση και ακολουθούν βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία. 4

Η μη βίαιη επέμβαση – όπως ένα μήνα αργότερα και πάλι στη Νομική ή και εννέα μήνες αργότερα στο Πολυτεχνείο – οφείλεται στην αρχική βούληση του καθεστώτος για την αποφυγή ακραίων οξύνσεων, ύστερα από παραβίαση του ασύλου στο Πολυτεχνείο στις 14.2.1973 και την κατακραυγή που ξεσήκωσε. Η «εστία αναταραχής» εμφανιζόταν πρώτη φορά και δεν φαινόταν να έχει διάρκεια. Υπήρχε και η διαβεβαίωση των συγκλητικών του Πανεπιστημίου- και κυρίως του έμπιστου του καθεστώτος πρύτανη – ότι η συνεχής διαπραγμάτευση με τους φοιτητές (η Επιτροπή Αγώνα είχε, όντως συνεχή επαφή μαζί του) θα οδηγούσε σε ομαλή εκτόνωση.

Οι ημέρες της «εκεχειρίας» που ακολουθούν δεν εκτονώνουν την κατάσταση στους φοιτητικούς χώρους. Γίνονται κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις στις σχολές και επικρατεί αναβρασμός.

Το δικτατορικό καθεστώς είναι ιδιαιτέρως θορυβημένο από τις διαστάσεις που λαμβάνει η φοιτητική αναταραχή και γι΄αυτό αποφασίζει να αναλάβει συντονισμένα μέτρα και με την προσωπική εμπλοκή του ίδιου του δικτάτορα Παπαδόπουλου.

Από τις 23 Φεβρουαρίου το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και κυρίως οι εφημερίδες σιωπούν και δεν αναφέρουν λέξη από όσα συμβαίνουν στους φοιτητικούς χώρους

Ο χώρος των καθηγητών είναι πλέον αυτός που συγκεντρώνει το ενδιαφέρον για άμεσο έλεγχο, συνεργασία ή σε αντίθετη περίπτωση μη ευθυγράμμισης, εκφοβισμό και «αποστείρωσή» του από όλους όσους δείχνουν και την παραμικρή συμπάθεια στους φοιτητές.

Στις 2 Μαρτίου 1973 ο Γ. Παπαδόπουλος καλεί τις Συγκλήτους όλων των πανεπιστημίων της χώρας στην αίθουσα της Βουλής για αλήστου μνήμης ομιλία του, 5 κατά την οποία τους καθιστά σαφές ότι δεν μπορούν ως δημόσιοι λειτουργοί να διαφωνούν, τους παραχωρεί την αυτοτέλεια των πανεπιστημίων και μεταθέτει σε αυτούς την ευθύνη για τη διασφάλιση της τάξης. Στην κατάφωρα προσβλητική και θρασεία αυτή ομιλία κανείς δε βρίσκει το κουράγιο να απαντήσει είτε με αποχώρηση είτε με παραίτηση! 6

Δυο ώρες αργότερα , ο δικτάτορας απευθύνεται , στην ίδια αίθουσα, στις «Διοικήσεις» των φοιτητικών συλλόγων όλης της χώρας που είχαν αναδειχτεί τον Νοέμβριο του 1972 από τις εκλογές- παρωδία. Στην ομιλία του θεωρεί τις ταραχές τεχνητές και τις αποδίδει σε μια ελάχιστη μειοψηφία. 7

Αμέσως μετά και σχεδόν καθημερινά εκδίδονται ανακοινώσεις, αποφάσεις και ψηφίσματα των καθηγητών και πανεπιστημιακών αρχών στο πνεύμα των «παραινέσων». Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου της Αθήνας , Κ. Τούντας , εκ μέρους της Γενικής Συνέλευσης των καθηγητών, δηλώνει πώς οι οι πρυτανικές αρχές αναλαμβάνουν να διαφωτίσουν την ακαδημαϊκή κοινότητα και καθίσταται υπεύθυνος για οτιδήποτε αφορά τα ΑΕΙ. Ανταποκρινόμενος δε στο λόγο του Γ. Παπαδόπουλου , καλεί τους φοιτητές να λύσουν την αποχή.

Παρόμοιες ανακοινώσεις εκδίδουν και το ΕΜΠ, η Πάντειος, το Πανεπιστήμιο Πατρών κλ.π. 8

Την ίδια ακριβώς περίοδο εντείνονται οι διώξεις των φοιτητών από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, με πρωταγωνιστικό ρόλο πλέον της ΕΣΑ. Η ενεργοποίησή της σημαίνει ότι οι επιφορτισμένες δυνάμεις της αστυνομικής ασφάλειας δεν είναι αποτελεσματικές για να τιθασεύσουν το φοιτητικό κίνημα.

Οι φοιτητές που είναι ενταγμένοι στην αντι-ΕΦΕΕ, στον Ρήγα Φεραίο και στην ΑΑΣΠΕ βρίσκονται στο στόχαστρο. Πρώτη φορά στελέχη του μαζικού φοιτητικού κινήματος αναγκάζονται να περάσουν στην παρανομία για να μη συλληφθούν. 9

Τις δύο βδομάδες που ακολουθούν γίνεται αποχή, ματαιώνονται μαθήματα, κλείνουν με ευθύνη των πανεπιστημιακών αρχών αίθουσες και σχολές προκειμένου να αποφευχθούν συγκεντρώσεις και συνελεύσεις. 10

Υπό τις δύσκολες αυτές συνθήκες, αποφασίζεται η κατάληψη της Νομικής Σχολής.

……………………......……...........   Π Η Γ Ε Σ   ………….......……………...........

1. Για την αιματηρή εισβολή στο Πολυτεχνείο και τη δίκη των 11 που ακολούθησε βλ.ΓΑΤΟΣ Γ. ο.π. σελ.86-92, ΔΑΦΕΡΜΟΣΟΛ.ο.π.σελ1071-108, ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ Μ. ό.π. σελ.77 και σελ.86-87 ΚΟΝΟΦΑΓΟΣ Κ.1982 Σημείωση 2, σελ.157-160

Ο Παττακός κάλεσε στο υπουργείο Παιδείας τους συγκλητικούς και τους εκβίασε να αποσύρουν τις παραιτήσεις τους, γεγονός που απέφυγαν, υποσχόμενοι να πράξουν σύντομα

2. Βλ. το Βήμα 21.2.1982

3. βλ. ΛΥΓΕΡΟΣ ΣΤ. ό.π. σελ. 201-202

4. για την κατάληψη της Νομικής βλ. εκτενέστερα: ΒΕΡΝΙΚΟΣ Γ. 2003, σελ.26-31, ΓΑΤΟΣ Γ. ό.π. σελ.91-104, αφήγηση Ν.Μπίστη στο ΓΑΤΟΣ Γ. σελ.187-191, ΛΥΓΕΡΟΣ ΣΤ. ο.π. σελ.203-231, ΔΑΦΕΡΜΟΣ ΟΛ. ο.π. σελ. 116-127, ΓΙΑΝΝΑΡΗΣ Γ. ο.π. σελ.465-473, το Βημα 21.2.1982, η Καθημερινή 21.2.1982

Γράφει σχετικά ο Νίκος Μπίστης «Η κατάληψη της Νομικής ήταν , θα έλεγα, αριστοτεχνική από πλευράς τακτικών κινήσεων του φοιτητικού κινήματος και από πλευράς δημοκρατικής διαδικασίας, συναίνεσης στις αποφάσεις. Εξαιρετικός ο σχεδιασμός και η υλοποίηση του στρατηγικού στόχου. ΄Ηταν μια ιστορία που από την αρχή μέχρι το τέλος η Επιτροπή είχε πλήρη έλεγχο στις αποφάσεις και στην πρωτοβουλία κινήσεων. Βγήκαμε από την κατάληψη με μεγάλα κέρδη: Το πρώτο ήταν η μεγάλη μαζικοποίηση του φοιτητικού αντιδικτατορικού κινήματος που ακολούθησε. Σε λίγες μέρες καλύψαμε χρόνων συσπείρωση του φοιτητικού κόσμου. Το δεύτερο ήταν ότι, για πρώτη φορά μέχρι τότε στον αντιδικτατορικό αγώνα, κερδήθηκε η σταθερή ψυχική και αγωνιστική σύνδεση του φοιτητικού με το λαϊκό κίνημα. Το τρίτο ήταν ότι έδωσε θάρρος κι ελπίδες, αγωνιστικότητα και αισιοδοξία στον κόσμο της σιωπής και της ακινησίας, έδειξε ότι η χούντα δεν είναι άτρωτη. Και το τέταρτο και σπουδαιότερο νομιμοποίησε το φοιτητικό κίνημα στο πανεπιστήμιο, που έγινε πια ο επίσημος και νόμιμος συνομιλητής και διαπραγματευτής με την πρυτανεία, κατ΄ επέκταση και με τις όποιες δομές και μηχανισμούς εξουσίας της χούντας, βάζοντας έτσι στο μόνιμο περιθώριο και την ανυπαρξία και τις διορισμένες διοικήσεις. Βλ. ό.π. σελ.190-191

5. Ο Μ. Παπάζογλου σημειώνει: «Ο αντιπρόεδρος της δικτατορικής κυβέρνησης, Στ. Παττακός, είχε απειλήσει τους εκδότες ότι θα κλείσει τις εφημερίδες, που με οποιονδήποτε τρόπο προβάλλουν τη φοιτητική εκδήλωση. Οι εκδότες, εκτός του ιδιοκτήτη της Βραδυνής, αποφασίζουν να μη γράψουν τίποτα πέραν από τις ανακοινώσεις της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου. Γιατί με αυτό τον τρόπο θα είναι περισσότερο εκτεθειμμένο το καθεστώς. Στη Βραδυνή παρουσιάζονται τα γεγονότα υποτονικά και ως ένα βαθμό ελλιπή». Βλ. ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ Μ.,ό.π. σελ.101-102

Μια μέρα πριν, σε μια προσπάθεια δημιουργίας «κλίματος τρομοκρατίας», αναγγέλεται με απόφαση των Παττακού και Γκαντώνα η εξάμηνη διαθεσιμότητα του καθηγητή του Πολυτεχνείου Ν. Αθανασιάδη επειδή είχε τολμήσει να διαχωρίσει τη θέση του κατά την εισβολή της Αστυνομίας στο Πολυτεχνείο το Φεβρουάριο.

6. Χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Εντός των Ιδρυμάτων, δεν θα ασχοληθώ εγώ, μέχρις ότου εσείς δηλώσετε ότι δεν ημπορείτε να επιβάλλετε την τάξιν. Πηγαίνετε μπροστά εις τον καθρέπτην, ιδέτε το κεφάλι σας διότι αν δεν είναι άσπρο είναι γκρίζο, αναλογιστείτε τους αγώνες σας μέχρι σήμερον, αναλύσατε την προσωπικότητά σας, ως διδασκάλων του Έθνους και με αυτήν την συνέπειαν προς τον εαυτόν σας, κύριοι απαντήσατε: είναι δυνατόν να μην ημπορείτε να ελέγξετε τους μαθητάς σας; Εγώ δεν το πιστεύω.

Δεν θα επιστρατεύσω κανένα φοιτητή δι΄αποχήν εγώ εάν δεν μου το ζητήσετε εσείς. Αλλά, κύριοι , οφείλετε να αντιμετωπίσετε τους ελάχιστους ταραξίες. Αν χρειάζεσθε βοήθεια, να την ζητήσετε εσείς εγγράφως. Σεις θα αποκαταστήσετε την τάξιν. Δεν έχομεν κανένα περιθώριο δοκιμής. Οποιαδήποτε δύναμις προβληθεί δια να διασαλεύσει την δημοσίαν τάξιν και να αναταράξει την κοινωνική γαλήνην, θα την συντριψωμεν…» Βλ. Τα Νέα, 3.3.1973

7. «Σας δηλώνω υπευθύνως και κατηγορηματικώς ορκιζόμενος και εξορκιζόμενος εις οιανδήποτε δύναμιν. Η αναταραχή την οποίαν έχουν προκαλέσει αναμεσά σας είναι αναταραχή τεχνητή, υπό μιας ελαχίστης μειοψηφίας, μη συνδεομένης με ουδέν φοιτητικό αίτημα». Βλ. τα Νέα, 3.3.1973

8. Βλ. ΓΙΑΝΝΑΡΗΣ Γ.ο.π. σελ.476

9. Βλ. ΠΑΠΑΖΟΓλΟΥ Μ, ο.π. σελ.113

10. Παρά το γεγονός ότι η αποχή διαρκεί και πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις, κοινή είναι η αίσθηση ότι η κούραση και έως ένα βαθμό η απογοήτευση συναντώνται όλο και πιο συχνά στις φοιτητικές μάζες. Με τη διαπίστωση αυτή συμφωνεί και ο Στ. Λυγερός Βλ. ο.π., σελ. 239

Αναδημοσίευση: vathikokkino.gr