Χρειαζόμαστε τη νέα γενιά των ευεργετών

Την ανυπαρξία των ευεργετών σήμερα στην  Ελλάδα, αναδεικνύει ο Πάνος Αμυράς σε άρθρο του, με τον ίδιο τίτλο, την Τετάρτη 21 Μαρτίου στον Ελεύθερο Τύπο. Κι επισημαίνει την αντίθεση με το Ίδρυμα Νιάρχου και τη δωρεά του σε έργα για την υγεία.

* * *

Η φράση που είχαμε ακούσει το 2011 από έναν έμπειρο τραπεζίτη, ο οποίος διαχειριζόταν τα μεγάλα επενδυτικά χαρτοφυλάκια, ακόμη αντηχεί στα αυτιά μας. «Δυστυχώς έχουμε τους χειρότερους πλούσιους παγκοσμίως. Μόνο την πάρτη τους σκέφτονται και σου το λέω εγώ που διαχειρίζομαι τις περιουσίες τους και ξέρω τα πάντα για αυτούς», μας είχε πει σε ένα ξέσπασμα ειλικρίνειας.

Πράγματι, με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις στο χώρο της Υγείας, το μεγάλο «κεφάλαιο», όπως θα έλεγαν και οι μαρξιστές, δεν έχει ανταποκριθεί στις κοινωνικές προκλήσεις της εποχής. Και δεν εννοούμε την έννοια της φιλανθρωπίας αλλά της ευεργεσίας, το χαρακτηριστικό γνώρισμα δηλαδή που διέκρινε τους πλούσιους Ελληνες των περασμένων δεκαετιών, οι οποίοι δεν δίσταζαν να προσφέρουν μέρος ή και ολόκληρη την περιουσία τους για εθνικούς σκοπούς.

Η έλλειψη της «έμπρακτης φιλοπατρίας» έχει την εξήγησή της. Αρκετοί από τους σημερινούς «λεφτάδες» απέκτησαν περιουσία μέσα από τις κρατικοδίαιτες δομές της οικονομίας. Θεωρούν ότι δεν οφείλουν τίποτε στο κοινωνικό σύνολο όταν είναι «συνέταιροι» με το Δημόσιο και πολλές φορές έχουν βρεθεί συνοδοιπόροι στο όχημα της διαπλοκής μοιράζοντας δεξιά και αριστερά χρήμα. Αλλοι πάλι δεν εμπιστεύονται το κράτος ούτε καν στο επίπεδο των δωρεών, γνωρίζοντας ότι θα αντιμετωπίσουν την απέραντη γραφειοκρατία, την καχυποψία και τη μεμψιμοιρία, που αποτελούν επίσης χαρακτηριστικά του δημόσιου βίου.

Η Ελλάδα όμως χρειάζεται τη νέα γενιά ευεργετών.

Η οικογένεια Νιάρχου δείχνει το δρόμο και, για να μην παρεξηγηθούμε, δεν γνωρίζουμε ούτε κατ’ όψιν τα στελέχη του Ιδρύματος. Αυτό όμως που πράττουν, χωρίς να επιζητούν δημόσια αναγνώριση, είναι ότι μπορούν να υλοποιούν μεγάλες επενδύσεις που προάγουν δημόσια αγαθά όπως η Υγεία, η Παιδεία και ο Πολιτισμός, μακριά από διαπλεκόμενες πρακτικές, σκοτεινά ανταλλάγματα, υπερτιμολογήσεις έργων και διορισμούς ημετέρων.

Απλώς θεωρούν χρέος τους ότι πρέπει να προσφέρουν, ως συνεχιστές του Αβέρωφ, του Αρσάκη, του Δόμπολη, του Σίνα, των Ζωσιμάδων και του Ζάππα.

Χθες στο Μαξίμου υπεγράφη άλλη μία δωρεά ύψους 200 εκατομμυρίων ευρώ από το Ιδρυμα Νιάρχου για νέα νοσοκομεία σε Θεσσαλονίκη και Κομοτηνή, εκσυγχρονισμό του «Ευαγγελισμού» και αγορά ασθενοφόρων για τις ανάγκες του ΕΚΑΒ.

Αλήθεια, πόσο πιο αποτελεσματικό θα ήταν το κράτος εάν αντίστοιχης κλίμακας δωρεές γίνονταν για την αναβάθμιση της Παιδείας, την ενίσχυση των νησιωτικών και απομακρυσμένων περιοχών, τη στήριξη των νέων με υποτροφίες και δουλειές;

Χωρίς μεσάζοντες, κομματικούς κομισάριους και λοιπά παράσιτα.

Η Ελλάδα είναι περίεργη χώρα. Η πιο φτωχή περιφέρειά της, η Ηπειρος, έχει αναδείξει στο παρελθόν τους περισσότερους και σημαντικότερους εθνικούς ευεργέτες. Τώρα που η χώρα έχει φτωχοποιηθεί στο σύνολό της, η έννοια της προσφοράς έχει μεγάλη σημασία. Χρειαζόμαστε τη νέα γενιά εθνικών ευεργετών που θα βοηθήσουν τη χώρα να σταθεί στα πόδια της.