Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου
των αυτοδιοικητικών εκλογών προσπάθησε να διακαιολογίσει σε άρθρο της με τον ίδιο
τίτλο στην «Καθημερινή» της Τρίτης 20 Μαϊου η Χριστίνα Κοψίνη
* * *
Ο πρώτος γύρος των αυτοδιοικητικών
εκλογών έχει προκαλέσει μούδιασμα όχι μόνο εξαιτίας της δυναμικής που εμφανίζει
η ναζιστική επιρροή, του αποκλεισμού (για πρώτη φορά) της Ν.Δ. από τον 2ο γύρο
στην πρωτεύουσα, των χαμηλότερων, από τις προσδοκίες, κερδών για τον ΣΥΡΙΖΑ ή
της βαθιάς διχοτόμησης σε περιοχές όπως ο Αριστοτέλης Χαλκιδικής. Οι τοπικές
εκλογές ανέδειξαν φαινόμενα τα οποία, παρότι μένουν στο περιθώριο της κεντρικής
πολιτικής αντιπαράθεσης, έχουν πολιτικό περιεχόμενο.
Πρώτον, οι νέοι ενοποιημένοι καλλικρατικοί δήμοι ενίσχυσαν την αξία της τοπικότητας στα κριτήρια επιλογής, μετέβαλαν μεγέθη, απαιτήσεις και κριτήρια για τα πρόσωπα που διεκδικούν τη δημαρχία, υποβαθμίζοντας τη σημασία του διπόλου: μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Ας δούμε τον δήμαρχο Μονεμβασίας, Ηρακλή Τριχείλη. Εξελέγη, ως ανεξάρτητος, για 4η συνεχή (!) θητεία από την πρώτη Κυριακή με 73,86%. Μορφωμένος (χημικός - οινολόγος) γνώστης της λακωνικής και μεσσηνιακής γης, καλλιεργητής της ελιάς και της αμπέλου, είναι πρότυπο συνεπούς επιχειρηματία και δημόσιου παράγοντα χωρίς να μπερδεύει ρόλους. Μάλιστα πριν από τρεις μήνες ήρθε σε σύγκρουση με τη βουλευτή της περιοχής κ. Πατριανάκου (Ν.Δ.) η οποία, παρουσία του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών, Λ. Γρηγοράκου, εμφανίστηκε υπέρμαχος της απόσχισης της Δημοτικής Ενότητας Βοιών, δηλαδή της σύστασης νέου δήμου, με αποτέλεσμα τη διάλυση του καλλικρατικού Δήμου της Μονεμβασίας στον οποίο επιτυχώς εκτελούνται περισσότερα από 27 έργα του ΕΣΠΑ. Ο δήμαρχος συγκρούστηκε με τη λογική της διάσπασης και συνέχισε να κάνει τη δουλειά του.
Δεύτερον, εκεί που υπάρχουν ανοικτά οικονομικά διακυβεύματα, είναι ισχυρές οι πιθανότητες ανάδειξης ομάδων οικονομικών συμφερόντων. Ας μη μιλήσουμε για τον κ. Μπέο που μόλις αποφυλακίστηκε επικροτήθηκε με την ψήφο των Θεσσαλών στον Βόλο. Ας σταθούμε στον Πειραιά, όπου σημαντικότερο ρόλο ακόμη κι από τον Ολυμπιακό, που είχε στην προμετωπίδα του ο υποψήφιος κ. Γ. Μώραλης ή από τη δημόσια υποστήριξη παραγόντων, (όπως ο υπ. Παιδείας, Κ. Αρβανιτόπουλος, ο Αν. Λοβέρδος της ΕΛΙΑΣ και ο κ. Λ. Κανελλόπουλος της Unicef) έπαιξε για τους Πειραιώτες η οσμή του χρήματος. «Τι είναι για τους Μαρινάκη - Κόκκαλη να ρίξουν 10 εκατομμύρια για έργα στον Πειραιά;» αναρωτιόταν συνταξιούχος ναυτικός ο οποίος, αν και στο Κερατσίνι ψήφισε Βρεττάκο (ΣΥΡΙΖΑ), στο ερώτημα για το τι θα επέλεγε αν ψήφιζε Πειραιά, δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να ακολουθήσει τα ίχνη του χρήματος.
Τρίτο, τα οικογενειακά τιμάρια. Ζουν και υποκαθιστούν τους καταρρέοντες κομματικούς μηχανισμούς. Οι περιπτώσεις Τζιτζικώστα, Μπακογιάννη - Αρναουτάκη (ακόμη κι αν οι υποψήφιοι έχουν ικανότητες) δείχνουν ότι όσο καλός μπορεί να αποδειχτεί ο μηχανισμός της περιφέρειας, τόσο σημαντική μπορεί να είναι και η κληρονομιά του ονόματος.
Πρώτον, οι νέοι ενοποιημένοι καλλικρατικοί δήμοι ενίσχυσαν την αξία της τοπικότητας στα κριτήρια επιλογής, μετέβαλαν μεγέθη, απαιτήσεις και κριτήρια για τα πρόσωπα που διεκδικούν τη δημαρχία, υποβαθμίζοντας τη σημασία του διπόλου: μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Ας δούμε τον δήμαρχο Μονεμβασίας, Ηρακλή Τριχείλη. Εξελέγη, ως ανεξάρτητος, για 4η συνεχή (!) θητεία από την πρώτη Κυριακή με 73,86%. Μορφωμένος (χημικός - οινολόγος) γνώστης της λακωνικής και μεσσηνιακής γης, καλλιεργητής της ελιάς και της αμπέλου, είναι πρότυπο συνεπούς επιχειρηματία και δημόσιου παράγοντα χωρίς να μπερδεύει ρόλους. Μάλιστα πριν από τρεις μήνες ήρθε σε σύγκρουση με τη βουλευτή της περιοχής κ. Πατριανάκου (Ν.Δ.) η οποία, παρουσία του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών, Λ. Γρηγοράκου, εμφανίστηκε υπέρμαχος της απόσχισης της Δημοτικής Ενότητας Βοιών, δηλαδή της σύστασης νέου δήμου, με αποτέλεσμα τη διάλυση του καλλικρατικού Δήμου της Μονεμβασίας στον οποίο επιτυχώς εκτελούνται περισσότερα από 27 έργα του ΕΣΠΑ. Ο δήμαρχος συγκρούστηκε με τη λογική της διάσπασης και συνέχισε να κάνει τη δουλειά του.
Δεύτερον, εκεί που υπάρχουν ανοικτά οικονομικά διακυβεύματα, είναι ισχυρές οι πιθανότητες ανάδειξης ομάδων οικονομικών συμφερόντων. Ας μη μιλήσουμε για τον κ. Μπέο που μόλις αποφυλακίστηκε επικροτήθηκε με την ψήφο των Θεσσαλών στον Βόλο. Ας σταθούμε στον Πειραιά, όπου σημαντικότερο ρόλο ακόμη κι από τον Ολυμπιακό, που είχε στην προμετωπίδα του ο υποψήφιος κ. Γ. Μώραλης ή από τη δημόσια υποστήριξη παραγόντων, (όπως ο υπ. Παιδείας, Κ. Αρβανιτόπουλος, ο Αν. Λοβέρδος της ΕΛΙΑΣ και ο κ. Λ. Κανελλόπουλος της Unicef) έπαιξε για τους Πειραιώτες η οσμή του χρήματος. «Τι είναι για τους Μαρινάκη - Κόκκαλη να ρίξουν 10 εκατομμύρια για έργα στον Πειραιά;» αναρωτιόταν συνταξιούχος ναυτικός ο οποίος, αν και στο Κερατσίνι ψήφισε Βρεττάκο (ΣΥΡΙΖΑ), στο ερώτημα για το τι θα επέλεγε αν ψήφιζε Πειραιά, δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να ακολουθήσει τα ίχνη του χρήματος.
Τρίτο, τα οικογενειακά τιμάρια. Ζουν και υποκαθιστούν τους καταρρέοντες κομματικούς μηχανισμούς. Οι περιπτώσεις Τζιτζικώστα, Μπακογιάννη - Αρναουτάκη (ακόμη κι αν οι υποψήφιοι έχουν ικανότητες) δείχνουν ότι όσο καλός μπορεί να αποδειχτεί ο μηχανισμός της περιφέρειας, τόσο σημαντική μπορεί να είναι και η κληρονομιά του ονόματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου