Είναι ο τίτλος τού άρθρου του Aντώνη Kαρκαγιάννη στη χθεσινή Καθημερινή. Μια άποψη που συμφωνούν όλοι άσχετα αν τον ψήφισαν ή δεν τον ψηφίσαμε στις 4 του Οκτώβρη. Θεωρώ υποχρέωση μου να το δημοσιεύσω ακριβώς για του λόγους που εξηγεί ο κ. Αντώνης στην πρώτη παράγραφο.
Ολες αυτές τις μέρες αισθάνομαι την ανάγκη και την υποχρέωση να εκφράσω σεβασμό και συμπάθεια στον υπό παραίτηση πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, τον κ. Κώστα Καραμανλή. Οχι γιατί έχει κάποια σημασία, καμιά απολύτως. Ως πολίτης αισθάνομαι την ανάγκη και την υποχρέωση και μια και η τύχη το έφερε να συμπληρώνω κάθε μέρα αυτή τη στήλη, μου επιτρέπεται να εκφρασθώ δημόσια.
Νομίζω ότι δεν είμαι ο μόνος που αισθάνεται έτσι, αλλά και πολλοί άλλοι, πολιτικοί οπαδοί και αντίπαλοι του Κώστα Καραμανλή. Είναι πρώτα οι ορατές και αδιόρατες εκφράσεις και χειρονομίες, τα ρητά και τα άρρητα του πολιτικού κόσμου στο σύνολο, ο σιωπηλός σεβασμός στο πέρασμά του, όπως μερικές στιγμές συμβαίνει όταν το πλήθος παραμερίζει και ανοίγει δρόμο για να περάσει ο ένας που αποχωρεί. Να μαρτυρούν άραγε όλα αυτά κάποια ελαφρά έστω, αλλαγή στα πολιτικά μας ήθη και έθιμα; Ας το ελπίσουμε γιατί μας το οφείλουν. Το οφείλουν κυρίως στο δημοκρατικό αντιπροσωπευτικό πολίτευμά μας, σαν μια έμπρακτη αναγνώριση ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος ζωής και ανανέωσης από την εναλλαγή της αποδοκιμασίας και επιδοκιμασίας από τον λαό. Είναι το έσχατο όριο του πολιτεύματός μας. Δεν πρόκειται ούτε για ήττα ούτε για νίκη. Απλώς είναι η ζωή που συνεχίζεται και ανανεώνεται.
Μερικοί αναφέρονται στον «πολιτικό πολιτισμό». Είναι κάτι περισσότερο, είναι η ουσία της δημοκρατίας όταν σεβόμαστε τον «άλλο», τον «διαφορετικό» σε οποιαδήποτε θέση και αν βρίσκεται. Πιστεύω ότι τα αισθήματα σεβασμού και συναντίληψης προς τον «ηττηθέντα» ηγέτη συμμερίζεται και ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου. Και το δείχνει.
Ελειψαν, ευτυχώς, οι πολλές και συνήθως εκ του πονηρού θρηνώδεις και υποκριτικές κραυγές για την «καμένη γη» που παρέλαβαν. Ο λαός καταδίκασε πολιτικά τη Ν.Δ. και έδωσε την εντολή στο ΠΑΣΟΚ, και σημασία πλέον έχει πώς θα χειριστεί αυτήν την εντολή με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και όχι στο παρελθόν. Από το παρελθόν, το δικό του και των άλλων θα αντλήσει μαθήματα, αλλά θα κριθεί από πράξεις του μέλλοντος.
Ο Κώστας Καραμανλής αποδείχθηκε άξιος του σεβασμού μας. Με πολιτική ευθύτητα ανέλαβε τις ευθύνες του και δεν προσπάθησε να τις επιρρίψει σε άλλους. Και με αξιοπρέπεια αποχωρεί. Αφοσιωμένοι συνεργάτες του μέχρι χθες, υμνητές και κόλακες τον κατηγορούν τώρα, φανερά και κρυφά, για μύρια όσα. Χωρίς ποτέ να αναφέρονται στη δική τους πολιτεία και συμπεριφορά. Αλλοι με την επιπολαιότητά τους, άλλοι με αδεξιότητα και άλλοι με προκλήσεις ή απλώς απολαμβάνοντας νωχελικά τα αγαθά της εξουσίας ύψωσαν σιγά σιγά τα τείχη γύρω του, αυτόν τον ασφυκτικό κλοιό που ακύρωνε κάθε προσπάθεια να κυβερνηθεί η χώρα. Τώρα τον κατηγορούν και για όσα οι ίδιοι έπραξαν ή δεν έπραξαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου