Στιγμές από ένα γενικά αδιάφορο Μουντιάλ

Την περασμένη Κυριακή, 15 Ιουλίου, τέλειωσε στη Μόσχα το 21^ο παγκόσμιο Κύπελλο. Το Μουντιάλ της Ρωσίας.

Μια διοργάνωση καθ’ όλα επιτυχημένη κι από αγωνιστικής αλλά και από διοργανωτικής πλευράς. Είχαμε γεμάτα γήπεδα χωρίς επεισόδια εντός τους και με μικρά εκτός αυτών απ’ ότι άκουσα να λένε απεσταλμένοι της ΕΡΤ.

Από αγωνιστικής πλευράς οι «ειδικοί» λένε πως ήταν το πιο καλό παγκόσμιο κύπελλο του 21^ου αιώνα. Εδώ θα διαφωνήσω γιατί ως τέτοιο θεωρώ αυτό του 2002. Που ήταν συνδιοργαγανωτές η Νότιος Κορέα με την Ιαπωνία.

Εκεί που θαυμάσαμε την Βραζιλία των 3R (Ρομάριο, Ρονάλντο, Ροναντίνιο) να κατακτά τον τίτλο νικώντας στην Γιοκοχάμα 2 – 0 την Γερμανία. Αλλά και την Τουρκία, που στον προηγούμενο γύρο είχε αποκλείσει την εκπληκτική Σενεγάλη, να κατακτά την τρίτη θέση νικώντας την Νότια Κορέα με 3 – 2.

Αυτά όμως είναι μία υπέροχη ιστορία, όπως ιστορία είναι και το Μουντιάλ του περασμένου μήνα. Ένα Μουντιάλ για μένα, ψιλοαδιάφορο που θα το θυμάμαι όμως για λίγα πράγματα.

Αγωνιστικά κυρίως για το ματς της Ισπανίας με την Πορτογαλία 3- 3. Ουσιαστικά η Ισπανία έπαιξε κόντρα στον Ρονάλντο (τον Πορτογάλο Κριστιάνο, κι όχι τον «κανονικό» που έπαιξε το 2002).

Το ματς της Ιαπωνίας με το Βέλγιο, που οι Ιάπωνες νικούσαν 2- 0 και οι Βέλγοι ισοφάρισαν με δύο γκολ σε πέντε λεπτά. Κι ενώ οι Ιάπωνες είχαν κερδίσει κόρνερ στα τελευταία δευτερόλεπτα των καθυστερήσεων, δεν «το έπαιξαν με πάσα» να τελειώσει ο αγώνας όπως θα έκανε οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Το εκτελέσαν κανονικά σαν οποιοδήποτε κόρνερ και οι Βέλγοι με άψογα οργανωμένη αντεπίθεση, νικήσαν με 3 – 2 στο 94’. Και φυσικά ο διαιτητής σφύριξε την λήξη πριν ξαναρχίσει το παιχνίδι.

Όπως και το παιχνίδι της αδιάφορης Νοτίου Κορέας που νίκησαν τους υπερφίαλους Γερμανούς με 2 – 0. Το παιχνίδι αυτό δεν το είδα καλά γιατί ήταν η τελευταία αγωνιστική του ομίλου και την ίδια ώρα υπήρχε το παιχνίδι του Μεξικό με τη Σουηδία (0 - 3). Έμαθα όμως για το ηρωικό παιχνίδι των Κορεατών και είδα το πρώτο γκολ στο 93 όπως και το δεύτερο στο ’96 σε κενό τέρμα αφού όλοι οι Γερμανοί ήταν στην αντίπαλη περιοχή να ισοφαρίσουν να μόνο και μόνο αποφύγουν την ταπεινωτική, όπως θεωρούσαν ήττα.

Και λέω πως την, θεωρούσαν ταπεινωτική ήττα το 1 – 0 γιατί τελικά δεν ήταν τόσο, μια που δεν είχαν λόγο να ισοφαρίσουν μια που ούτε με ισοπαλία περνούσαν στην επόμενη φάση.

Με αυτή τη νίκη οι ΝοτιοΚορεάτες έκαναν χαρούμενους πάνω από το 90% του πληθυσμού της γης για μη ποδοσφαιρικούς λόγους. Αλλά και τους μισούς τουλάχιστον ποδοσφαιρόφιλους για ποδοσφαιρικούς. Εγώ έγινα χαρούμενος και για τους δυο αυτούς  λόγους.

Αυτά ως προς τα αγωνιστικά. Γιατί όλες οι ομάδες έπαιξαν ουσιαστικά το ίδιο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο εκτός της Ιαπωνίας που πλήρωσε τον ρομαντισμό τους και δυο τρεις μη ευρωπαϊκές εθνικές ομάδες που δεν πέτυχαν τίποτε το αξιόλογο.

Αυτό κατά την γνώμη μου σημαίνει πως κάτι πρέπει να αλλάξει, ίσως πριν την συμπλήρωση ενός αιώνα από την 1^η διοργάνωση το 1930 στην Ουρουγουάη. Το πρώτο που έρχεται στο μυαλό μου είναι σε κάθε Εθνική ομάδα, ο ποδοσφαιριστής που παίρνει μεταγραφή σε χώρα του εξωτερικού να χάνει την δυνατότητα να παίξει στην ομάδα της χώρας καταγωγής του. Και να μην μπορεί φυσικά να παίξει σε εθνική άλλης χώρας. Ίσως έτσι να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη διοργάνωση με αυτούς τους ποδοσφαιριστές

Στα μη αγωνιστικά τώρα, πετυχημένη η εφαρμογή του VAR, αλλά κάτι θα πρέπει να κάνουν αφού εκεί που δεν εφαρμόστηκε αδικήθηκαν ομάδες που θα αδικούταν και ας μην υπήρχε η βοήθεια της τεχνολογίας. Που δεν ζηξτήθικε στις συγκεκριμένες περιπτώσεις. Και θεωρώ πως αδικήθηκαν η Βραζιλία στον αγώνα με την Ελβετία και η Σερβία με την ίδια κα πάλι αντίπαλο.

Να σημειώσω στα αρνητικά και τις χειρονομίες των Αλβανών τη Ελβετίας, που έπεσαν στα μαλακά όπως και τις δηλώσεις τω Κροατών κατά της διοργανώτριας Ρωσίας και υπέρ της Ουκρανίας, από που κι ως που. Αλλά και των Κροατών πάλι κατά του Βελιγραδίου, πάλι χωρίς λόγο. Προσωπικά πιστεύω πως αν ήταν άλλου ιδεολογικού στίγματος όλες αυτές οι κινήσεις οι μεν Κροάτες θα γυρνούσαν στο Ζάγκρεπ οι δε Αλβανοελβετοί αν δεν τους έστελνε η ομάδα τους στα Τίρανα θα γυρνούσαν όλοι μαζί στη Βέρνη.

‘Όμως στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο κάνουν άλλοι παράγοντες κουμάντο κι όχι το συμφέρον του αθλήματος. Και χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το επόμενο παγκόσμιο κύπελλο, το 2022, θα γίνει στο βαθύπλουτο Κατάρ των εμίρηδων. Όλοι αναρωτιόταν πως θα γίνει μια που το καλοκαίρι έχει υπερβολικά υψηλές θερμοκρασίες. Απαντούσαν λοιπόν θα βρεθεί λύση. Ε δεν βρέθηκε και οι αγώνες θα γίνουν Νοέμβριο και Δεκέμβριο, διαλύοντας τα πρωταθλήματα των συμμετεχόντων καθώς και το Champions League.

Ε και τι έγινε οι «πετρελεάδες» θα κερδίσουν όχι κανένας Μαδούρο ή Μοράλες (θα έγραφα και Κάστρο ή Τσάβες αν ζούσαν).

Αλλά θα γίνει έτσι;

Ίδωμεν μια που το 2022 δεν είναι τόσο μακριά όσο φαίνεται.