Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2018

Ντιναμό Κιέβου: Ο θρυλικός
ποδοσφαιρικός αγώνας του θανάτου




Αναμνηστική φωτογραφία με ποδοσφαιριστές
της Σταρτ και τους αντίπαλους Ναζί

Σήμερα Πέμπτη (25/2) η ΑΕΚ υποδέχεται για το Europa League, την Ουκρανική Ντιναμό Κιέβου. Η Ελληνική αστυνομία βρίσκεται σε επιφυλάκή λέει η είδηση να προστατεύσει του οπαδούς της, δεν ξέρω πόσοι θα βρεθούν στο γήπεδο κι από αυτούς πόσοι θα ταξιδέψουν μεμονομένα, αλλά αυτό γίνεται μετά από ανακοίνωση του Ρουβίκωνα που προειδοποιεί για «παρέμβαση».
Ας τη δούμε: «Οι οργανωμένοι οπαδοί της Δυναμό Κιέβου είναι η καρδιά των ένοπλων παραστρατιωτικών ομάδων του ''Δεξιού τομέα''. Βαρύνονται με χιλιάδες εγκλήματα» γράφει χαρακτηριστικά στην ανακοίνωσή του που αναρτήθηκε στο indymedia ο Ρουβίκωνας, προτρέποντας «τους οπαδούς-αντιφασίστες στις κερκίδες, ανεξάρτητα ποιά ομάδα υποστηρίζουν να αντιπαρατεθούν και να δώσουν ένα σαφές μήνυμα στον φασιστικό οχετό του ''Δεξιού τομέα'' (που ας μην ξεχνάμε, είχε ζωτικές σχέσεις με την Χρυσή Αυγή)».
Έψαξα και επιβεβαίωσα πως πράγματι οι συγκεκριμένοι οπαδοί, όχι φυσικά όλοι, έχουν την συγκεκριμένη ιδεολογία και την έχουν δείξει στο γήπεδο. Χωρίς να θέλω να επικροτήσω τον Ρουβίκωνα και τις πρακτικές του, θεωρώ πως ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ για την ομάδα να δέχεται στις τάξεις της τέτοιους οπαδούς. Κι αυτό γιατί η Ντιναμό Κιέβου δεν είναι μια οποιαδήποτε ομάδα.
Ας δούμε μια ηρωική στιγμή της ιστορίας της, όχι μόνο για ποδοσφαιρικούς λόγους.
* * *
Καλοκαίρι του 1941. Ο πλανήτης έχει παραδοθεί για τα καλά στις φλόγες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Στην Ευρώπη οι δυνάμεις του Χίτλερ προελαύνουν και το Σεπτέμβριο της ίδια χρονιάς καταλαμβάνουν ένα σημαντικό κέντρο της Σοβιετικής Ένωσης: την πόλη του Κιέβου.
Ο τερματοφύλακας της Ντιναμό που αρνήθηκε στο αφεντικό του να μετακινηθεί σε φιλογερμανική ομάδα
Η ιδεολογία του και η αγάπη για την πατρίδα δεν του επέτρεπε να γίνει έρμαιο στα χέρια των Ναζί.
Ο τερματοφύλακας της Ντιναμό Κιέβου, Νικολάι Τρούσεβιτς δεν πειθόταν στις προτροπές του αφεντικού του, Γκέοργκ Σβετσόφ, να αλλάξει ομάδα και να γίνει μέλος της φιλογερμανικής ποδοσφαιρικής ομάδας Ρουχ, που είχε συγκροτήσει. Ο ίδιος ήξερε ότι χρωστούσε πολλά στον Σβετσόφ καθώς τον είχε σώσει από το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Νταρνίτσα, όταν οι Γερμανοί είχαν συλλάβει αυτόν κι άλλους χιλιάδες Ουκρανούς.
  • Γνώριζε ότι το αφεντικό του στο φούρνο ήταν πιστός συνεργάτης των Ναζί, ένας υποτακτικός που βάζει το προσωπικό του συμφέρον πάνω απ’ οτιδήποτε άλλο, ακόμα κι από της ίδιας του της χώρας, μια κλασική δηλαδή περίπτωση Εφιάλτη. Γι ‘αυτό λοιπόν ο Νικολάι αρνιόταν.
Ο Νικολάι Τρούσεβιτς ήταν ένας εξαιρετικός τερματοφύλακας, όταν αγωνιζόταν στην τοπική Ντιναμό.
Ο σεβασμός που απολάμβανε από τους συμπολίτες του ήταν μοναδικός και αν συμμετείχε στη γερμανόφιλη ομάδα της Ρουχ ο λαός του Κιέβου θα δεχόταν μεγάλο πλήγμα, χώρια τα προπαγανδιστικά οφέλη που θα αποκόμιζε η Γκεστάπο.
Ο Νικολάι Τρούσεβιτς αποφάσισε να δημιουργήσει μια ομάδα με δικές του ενέργειες.
Γνώριζε εξ’ αρχής πάνω σε ποιους θα βασιζόταν, και απευθύνθηκε ευθύς στους παλιούς του συμπαίκτες της Ντιναμό, που αγωνίζονταν μαζί πριν ξεσπάσει ο πόλεμος. Ο Αλεξέι Κλιμένκο, ο νεαρός αμυντικός Μιχαήλ Σβιριντόφσκι, ο ασημένιος Ολυμπιονίκης Μιχαήλ Πουτίστιν, ο Νικολάι Κορότκιχ, ο Μακάρ Γκοντσαρένκο και το «κτήνος» Ιβάν Κουζμένκο, θα αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά της νέας ομάδας.
Παρέα και άλλοι τρεις από τη Λοκομοτίβ Κιέβου που έτρεξαν στο κάλεσμα του Τρούσεβιτς, οι Μιχαήλ Μέλνικ, Βλάντιμιρ Μπαλάιν και Βασίλι Σουκάρεφ.
Και το όνομα; Φυσικά δεν θα μπορούσε να είναι το «Ντιναμό», καθώς θα προκαλούσε φρενίτιδα στους κατακτητές.
Το όνομα της ομάδας θα ήταν Σταρτ, με τη λέξη να έχει ανάλογη σημασία με την αγγλική γλώσσα, δηλαδή αρχή. Έτσι ο Νικολάι Τρούσεβιτς και οι συμπαίκτες του θα έκαναν μια νέα αρχή παίζοντας ποδόσφαιρο, αποδρώντας έστω και για λίγες ώρες από τη μιζέρια του πολέμου και της καθημερινής βιοπάλης.
Η ανίκητη Σταρτ χτίζει το μύθο της ανυπότακτης ομάδας κόντρα στους Ναζί
Το πρώτο παιχνίδι έγινε στο στάδιο «Ζενίτ» του Κιέβου, όπου η Σταρ διέλυσε μια ομάδα Ούγγρων (σύμμαχοι των Γερμανών) με σκορ 6-2.
Επόμενος αντίπαλος ακόμα μια μεικτή, αυτή τη φορά από Ρουμάνους στρατιώτες, η οποία έφυγε με έντεκα γκολ στο κεφάλι. Όταν όμως ο Τρούσεβιτς και οι υπόλοιποι νίκησαν τη γερμανική PGS, τότε η ψυχολογία του λαού άλλαξε για τα καλά.
Αν και ο Τύπος της χώρας ήταν περιορισμένος από τους Ναζί, αναγνώρισε τα κατορθώματα της Σταρτ και ενισχύθηκε το ηθικό των υπόδουλων Ουκρανών.
Οι συνεχείς επιτυχίες της ομάδας και η ανταπόκριση του κόσμου που τους θεωρούσε λαϊκά ινδάλματα εξόργισε τους Γερμανούς, οι οποίοι αποφάσισαν να βάλουν φρένο στην αήττητη πορεία τους. Τότε εστάλη στο Κίεβο η φημισμένη αήττητη γερμανική ομάδα Φλάκελφ, που ήταν η επίσημη ποδοσφαιρική εκπρόσωπος της αεροπορίας.
Στις 6 Αυγούστου του 1942, Φλάκερφ και Σαρτ βρέθηκαν αντιμέτωπες, με τους Ουκρανούς να επικρατούν με χαρακτηριστική άνεση των στρατιωτών-αθλητών του Γ’ Ράιχ και σκορ 5-1. Ήταν μια ήττα σόκ για την «ιδανική» ομάδα της Άριας φυλής που ταπεινώθηκε από ένα τσούρμο «υποταγμένων» Ουκρανών.
Το χαστούκι στην αίσθηση της γερμανικής υπεροχής ήταν ηχηρό και οι Γερμανοί αναζήτησαν εκδίκηση με κάθε μέσο.
Οι γερμανοί στήνουν τη ρεβάνς και απαιτούν: «Ή θα χάσετε ή θα πεθάνετε»
Η ρεβάνς προγραμματίστηκε τρεις μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου. Η σημασία που είχε αποκτήσει η αναμέτρηση έκανε μαζική τη προσέλευση στο γήπεδο «Ζενίτ» του Κιέβου. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα φυλλάδια που τύπωσαν οι Ναζί ανέφεραν τη λέξη «εκδίκηση» κάτω από την αναγγελία του ποδοσφαιρικού αγώνα.
Πριν από το ματς, ένας άνδρας με στολή των S.S. εισήλθε στα αποδυτήρια της Σταρτ για να μεταφέρει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στους ποδοσφαιριστές: «Είμαι ο διαιτητής του σημερινού αγώνα. Ξέρω ότι είστε μια πολύ καλή ομάδα. Σας παρακαλώ ακολουθήστε τους κανόνες, μην παραβείτε κανέναν, και πριν την έναρξη χαιρετίστε τους αντιπάλους σας με τον τρόπο το δικό μας».
  • το χαιρετισμό των ομάδων, οι Ουκρανοί παίκτες της Σταρτ αντί για “Hail Hitler” βροντοφώναξαν “Fizcult Hura”, τον αντίστοιχο σοβιετικό χαιρετισμό! Άπαντες αντιλήφθηκαν ότι θα τα έπαιζαν όλα για όλα.

Οι ήρωες της Σταρτ, που έμειναν στην ιστορία
Πέραν του διαιτητικού στησίματος και των ξεκάθαρων απειλών εκ μέρους των Γερμανών, οι παίκτες της Σταρτ ήταν εργάτες που δούλευαν ολημερίς για ένα ξεροκόμματο και όχι επαγγελματίες αθλητές, όπως οι αντίπαλοί της Φλάκελφ.
Οι Ναζί αντιπαρέταξαν δύναμη και αντιαθλητικά μαρκαρίσματα στο τεχνικό επίπεδο των Ουκρανών, με τον γκολκίπερ Τρούσεβιτς να μένει αναίσθητος για μερικά λεπτά μετά από ένα χτύπημα εκτός φάσης. Το θεαματικό γκολ όμως του Κουζμένκο που τάραξε τα γερμανικά δίχτυα, έδωσε αέρα υπεροχής στη Σταρτ, η οποία και πήγε στα αποδυτήρια προηγούμενη με 3-1 στο ημίχρονο.
Στην ανάπαυλα οι Ουκρανοί δέχθηκαν και δεύτερη γερμανική επίσκεψη, αυτή τη φορά από άνθρωπο των SS παρέα με τον προδότη και συνεργάτη των κατακτητών, Γκέοργκ Σβετσόφ. Ο Σβετσόφ παρότρυνε τον Τρούσεβιτς και τους υπόλοιπους να «δώσουν» το ματς, και ο Γερμανός τους επεσήμανε να σκεφτούν τις συνέπειες σε περίπτωση που πράξουν αντίθετα.
Το δεύτερο ημίχρονο είχε από δυο γκολ για την κάθε ομάδα, με το σκορ να διαγράφεται 5–3 υπέρ της Σταρτ, ωστόσο στο τέλος συνέβη η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ο αμυντικός Αλεξέι Κλιμένκο πήρε τη μπάλα και αφού πέρασε όλη τη γερμανική άμυνα και τον τερματοφύλακα έφτασε μέχρι τη γραμμή και κοντοστάθηκε.
Τότε, αντί να σκοράρει κλότσησε τη μπάλα προς το κέντρο!
Ο διαιτητής των SS σφύριξε πριν καν συμπληρωθούν τα ενενήντα λεπτά, και όλοι προσπαθούσαν να αφουγκραστούν ποια θα ήταν η τύχη των νικητών.

Τα αντίποινα των Ναζί
Η Σοβιετική ιστορία αναφέρει πως οι ποδοσφαιριστές εκτελέστηκαν λίγο μετά το παιχνίδι, ωστόσο η έρευνα παρουσιάζει και μια άλλη εκδοχή εξίσου τραγική.

Το μνημείο έξω από γήπεδο της Ζενίτ
Σταδιακά μετά τις 9 Αυγούστου, οι ποδοσφαιριστές της Σταρτ συλλαμβάνονταν για ανάκριση κατηγορούμενοι ότι συνεργάζονταν με τη Σοβιετική αστυνομία. Η κατάσταση χειροτέρεψε όταν ο Τρούσεβιτς και η παρέα του νίκησαν με 8-0 τη Ρουχ, την ομάδα του αφεντικού του Σβετσόφ, και φίλου των Γερμανών.
Ο Κορότκιχ πέθανε στη διάρκεια των βασανιστηρίων από τους Ναζί (άλλη εκδοχή τον θέλει να έχει ήδη συλληφθεί πριν τον αγώνα) και οι υπόλοιποι μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου οι άλλοτε συνάδελφοι στο φούρνο και συμπαίκτες στο γήπεδο, Κουζμένκο, Κλιμένκο, Τρούσεβιτς εκτελέστηκαν μερικούς μήνες αργότερα.
«Ο Αγώνας του Θανάτου», ήρθε στο φως της δημοσιότητας 16 χρόνια μετά τη διεξαγωγή του, από ένα άρθρο Ουκρανού δημοσιογράφου σε εφημερίδα του Κιέβου. Ταινίες δημιουργήθηκαν εμπνευσμένες από το εν λόγω συμβάν, βιβλία γράφτηκαν και το γεγονός πέρασε στη σφαίρα του θρύλου, διόλου άδικα.

Το 2005 η Εισαγγελία του Αμβούργου έκλεισε την υπόθεση.
Το πόρισμα αναφέρει ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι οι ποδοσφαιριστές της Σταρτ δολοφονήθηκαν από τους Ναζί εξαιτίας της νίκης τους. Η υπόθεση αν και μπήκε στο αρχείο, θεωρήθηκε μια ακόμα συγκάλυψη των γερμανικών εγκλημάτων κατά την διάρκεια του πολέμου.
Βγαίνοντας κανείς από την κύρια έξοδο του πρώην σταδίου «Ζενίτ» και νυν «Σταρτ» στο Κίεβο, βλέπει στα δεξιά του ένα άγαλμα που αναπαριστά την εικόνα τεσσάρων ποδοσφαιριστών, που στέκονται αιώνιο σύμβολο θάρρους και αυταπάρνησης.
«Η δόξα σας δεν θα ξεθωριάσει στους αιώνες…» αναφέρει η επιγραφή, για εκείνους τους ανθρώπους που μπόρεσαν να μη δειλιάσουν, κοιτάζοντας κατάματα το θάνατο.



Αναδημοσίευση: mixanitouxronou.gr
Πηγή: reporter.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου