Κοσκωτάς revisited

Με την πρώτη ματιά η σύγκριση που κάνει η Ξένια Κουναλάκη μεταξύ του σκανδάλου Κοσκωτά με αυτό της Novartis σε άρθρο της με τον ίδιο τίτλο, στην «Καθημερινή» της Πέμπτης 8 Φεβρουαρίου μοιάζει άδικο. Κι αυτό γιατί ο Κοσκωτάς υπεξαίρεσε 33,5 δισεκατομμύρια δραχμές (98.312.545,85 Ευρώ ούτε  εκατό εκατομμύρια ευρώ δηλαδή) ενώ στο σκάνδαλο Novartis μιλάμε για 23 δισεκατομμύρια ευρώ δηλαδή 7.837.250.000.000 δραχμές. Να το γράψω ολογράφως; Το σκάνδαλο Novartis είναι 7 τρισεκατομμύρια 837 δισεκατομμύρια 250 εκατομμύρια δραχμές. Από εκεί και πέρα όμως οι παρατηρήσεις της είναι σωστές. 

* * * 

Όσοι ενηλικιώθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και απέκτησαν δικαίωμα ψήφου την ώρα που ξεσπούσε το σκάνδαλο Κοσκωτά θα πρέπει να θυμούνται την ατμόσφαιρα που επικρατούσε. Κλίμα πόλωσης και γενικής απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, μια δημοσιογραφική καθημερινότητα την οποία μονοπωλούσαν απόκρυφες δικογραφίες με ανώνυμους πρωταγωνιστές που έφεραν παρατσούκλια, υποκλαπείσες τηλεφωνικές συνομιλίες και καταγγελίες για πάμπερς και γραμματοκομιστές, δικαστές με γουνάκια, συνωμοσιολογία και καχυποψία. Γιγαντώθηκε τότε και ο αυριανισμός ως συνολική πολιτική κουλτούρα, που αποτέλεσε το γόνιμο υπέδαφος για μερικά από τα φαινόμενα που παρακολουθούμε σήμερα: την εμφάνιση της Χρυσής Αυγής, τον αντισημιτισμό, τη διαδεδομένη πεποίθηση περί ανάδελφου έθνους, την αέναη θυματοποίηση και τη μόνιμη καθήλωση του ελληνικού λαού στο στάδιο «του κακομαθημένου παιδιού της ιστορίας», για να επικαλεστώ τον εύστοχο τίτλο του βιβλίου του ιστορικού Κώστα Κωστή.

Η υπόθεση Νοvartis θυμίζει έντονα εκείνη την εποχή: έχει βαλίτσες γεμάτες λεφτά, νύχτα στο Μαξίμου, έχει ανώνυμους μάρτυρες με ονόματα-παραλλαγή (ο «Σαράφης» και η «Κελέση»), έχει πολιτικούς που παριστάνουν τους νομικούς. Αφήνει, δε, την ίδια επίγευση. Σύγχυση ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης, αηδία για τους πολιτικούς που «όλοι τους τα παίρνουν», αλλά και έλλειψη εμπιστοσύνης στα ΜΜΕ, τα οποία «συγκαλύπτουν αντί να αποκαλύπτουν». Σκέφτομαι τα νέα παιδιά που πολιτικοποιούνται αυτήν την περίοδο, παρακολουθούν ειδήσεις, ακούνε για FBI, κουκούλες και δισεκατομμύρια, βλέπουν πρώην και νυν υπουργούς να ανταλλάσσουν ύβρεις, να μπαινοβγαίνουν στον Αρειο Πάγο και να παρεμβαίνουν στη Δικαιοσύνη, προκαταλαμβάνοντας διαδικασίες κι αποφάσεις. Πώς θα ενημερωθούν για την πολιτική κατάσταση; Με τι κριτήριο θα ψηφίσουν την επόμενη φορά που θα στηθούν οι κάλπες; Ποιο κόμμα μπορεί να τα εμπνεύσει αληθινά;

Από τη μια τα συλλαλητήρια με κεντρικά συνθήματα «Όταν το ράσο γίνεται σημαία, τότε η νίκη είναι βεβαία» και «Ζήτω ο ελληνικός στρατός, ζήτω οι ειδικές δυνάμεις», από την άλλη η ακατάσχετη σκανδαλολογία και ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής, ας μαντέψουμε τώρα μαζί ποιος κερδίζει από όλα αυτά.