Ο Μίκης Θεοδωράκης και ο αυτοεξευτελισμός του

Μεγάλο σοκ, για μας που αγαπάμε τον Μίκη Θεοδωράκη ως μουσικοσυνθέτη ήταν η χθεσινή, 4/2, ομιλία του στο Σύνταγμα (διαβάστε τη κι εδώ). Στο πλήθος του κόσμου που συγκεντρώθηκαν να απαιτήσουν η ΠΓΔΜ να αποκτήσει όνομα που να μην έχει μέσα τη λέξη «Μακεδονία».

Δε θα ασχοληθώ με το πόσοι ήταν οι συγκεντρωμένοι, ούτε θα τους χαρακτηρίσω (πολιτικά ή για την ευφυΐα τους). Θα ασχοληθώ μόνο με τον Μίκη, γιατί είμαι από τους ανθρώπους που οι πολιτικές του κινήσεις πολλές φορές με απογοητεύουν.

Και δεν είναι η πρώτη φορά.

Είπε, ήμουν μικρός τότε, το «Καραμανλής ή τανκς». Κι αυτό για το μέλλον της Ελλάδας μετά την πτώση της δικτατορίας. Όταν μεγάλωσα πια και το έμαθα, μια που ήμουν νήπιο το 1975, προσπάθησα να τον δικαιολογήσω. Ήταν και η λατρεία που είχα για τη μουσική του, θεώρησα πως σκεφτόταν πως μόνο έτσι μπορούσε να γίνει η μετάβαση από την ανωμαλία της δικτατορίας στη δημοκρατία. Υπήρχε και η προσπάθεια αγιοποίησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή και η μετατροπή του σε Εθνάρχη.

Το επόμενο σοκ, υπήρξε το 1989. Λίγο πριν τις εκλογές του Ιουνίου, αυτήν που προέκυψε στην κυβέρνηση Τζαννετάκη. Όταν η Ελλάδα ήταν διχασμένη αυτός στήριξε τον Μητσοτάκη, στην προσπάθειά του να εκλεγεί. Κι αυτό με την συμμετοχή του στην συναυλία στο ΟΑΚΑ μαζί με τον Σταύρο Ξαρχάκο και τον Μάνο Χατζιδάκη. Η συναυλία αυτή έγινε αμέσως μετά την προεκλογική ομιλία του Μητσοτάκη.  Θα μου πείτε πως συμμετείχαν οι μεγαλύτεροι Έλληνες συνθέτες. Όμως δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν το μεγάλο, πραγματικά, αυτό γεγονός όλοι οι Έλληνες. Και γι’ αυτό πιστεύω δεν την έχουμε δει στην τηλεόραση αυτή την ιστορική συναυλία. Γιατί όλοι οι θεατές ήταν με σημαίες της ΝΔ και φωνάζαν ΜΗ ΤΣΟ ΤΑ ΚΗΣ – ΜΗ ΤΣΟ ΤΑ ΚΗΣ.

Ένα ακόμη λάθος του μεγάλου μουσικοσυνθέτη το να γίνει υπουργός του Μητσοτάκη το 1990. Στη κυβέρνηση που έκανε ελέω Θόδωρου Κατσίκη. Τότε ήταν που η «Αυριανή» του Κουρή έγραφε το όνομά του ως Μίκυ κι όχι Μίκη παραπέμποντας ευθαίως στον λαοφιλέστατο ποντικό, ήρωα του Ντίσνεϋ, Μίκυ Μάους

Η χαριστική βολή είναι σήμερα, στα 93 του πια, που εκφώνησε αυτή την ομιλία του, στο σύνταγμα και τον έδωσαν συγχαρητήρια βουλευτές της «Χρυσής Αυγής».

Και σκέφτομαι μερικές φορές πώς τα φέρνει η ζωή. Αν σκότωναν τον Μίκη οι φασίστες όταν τον κυνηγούσαν θα ήταν ήρωας. Ειδικά αν είχε το «ατύχημα» κατά τη διάρκεια της επταετίας. Αν έφευγε στην περίοδο 1975 – ’89 θα ήταν απλά ένας μεγάλος μουσικοσυνθέτης με αμφιλεγόμενες πολιτικές απόψεις.

Στην περίοδο Σαμαρά και τη πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα ήταν ο «σοφός γέροντας». Ενώ τώρα βλέπουμε ένα ξεμωραμένο ανήμπορο γεροντάκι που το επιθυμούν οι εχθροί του.

Για μένα ο Μίκης ως πολιτικός τελείωσε το 1989. Όταν τέλειωσε η θητεία της τελευταία φορά που εκλέχτηκε βουλευτής με το ΚΚΕ. Και μόνο έτσι θέλω να τον θυμάμαι. Δίπλα στον Χαρίλαο Φλωράκη

Όπως και να διευθύνει με πάθος τις συναυλίες του, όπως τον αποτύπωσε ο Νίκος Κούνδουρος στους «Δρόμους της φωτιάς»

• Φυσικά Αναδημοσιεύω φωτογραφίες του Μίκη Θεοδωράκη όπως θέλω να τον θυμάμαι