Η μία ιστορία γνωστή (την μάθαμε στο σχολείο και από αφιερώματα του Τύπου): Το 1940 ο Ιταλός πρεσβευτής Γκράτσι ζήτησε την άνευ όρων παράδοση της Ελλάδας στην φασιστική Ιταλία, που μαζί με τη Ναζιστική Γερμανία είχαν καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης. Ο ομοϊδεάτης φασίστας δικτάτορας της Ελλάδας είπε ΟΧΙ κι έμεινε στην ιστορία (την Ελληνική ο Μεταξάς, στην παγκόσμια η Ελλάδα)
Κόντρα στις ιδέες του και εκφράζοντας την θέληση του Ελληνικού λαού.
Την άλλη ιστορία την ζούμε σήμερα εβδομήντα χρόνια μετά
Άνοιξη του 2010. Στο τιμόνι της Ελλάδας βρίσκεται ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γιώργος Παπανδρέου.
Οι Ιμπεριαλιστές Αμερικάνοι κι Ευρωπαίοι ζητούν την άνοιξη του 2010 την άνευ όρων παράδοση της οικονομίας μας στα σαγόνια των Τραπεζιτών. Των ιδεολογικά αντιπάλων του.
Βέβαια υπήρχε μια κρίση. Την εποχή αυτή η κρίση στην Ευρώπη είχε απλά χτυπήσει
την πόρτα της Ιρλανδίας. Και ο κ. Στρος Καν χτύπησε την πόρτα της Ελλάδας, ως άλλος Γκράτσι.
Ο κ. Παπανδρέου είπε ΝΑΙ
Απ’ το μυαλό μου περνά (κι όταν το σκέφτομαι θέλω να διώχνω τις σκέψεις) τι θα γινόταν αν ήταν τότε ο κ. Παπανδρέου πρωθυπουργός. Στο μυαλό μου γυροφέρνει η φράση του Δήμου Σταρένιου (ή κάνω λάθος ο Αρτέμης Μάτσας) από τις ηρωικές ταινίες που «έπαιζε» τον καταδότη, τον προδότη σε ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες. «Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας», στο στόμα του σημερινού Έλληνα πρωθυπουργού.΄Όπως και το «σώζουμε την Ελλάδα» στο στόμα των καλών αυτών ηθοποιών.
Και βέβαια, αυτή τη σκηνή δεν την φαντάστηκα τώρα:
«Την ώρα που η Ελλάδα είναι στην γωνία και την βιάζουν, αυτός που την κρατά και της κλείνει το στόμα να λέει αυτή την φάση: «Σώζουμε την Ελλάδα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου