Τι Φινλανδία τι Ινδία...

Το ταξίδι στο κόσμο με το μυαλό του πρωθυπουργού μας περιγράφει εύστοχα ο κ. Παντελής Μπουκάλας σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στην Καθημερινή της Τετάρτης 5/10. Η άποψη μου είναι πως σήμερα θέλει να μας κάνει μια χώρα της Αφρικής με φτωχό λαό και πλούσιους επενδυτές (Αμερικάνους, γενικά δυτικούς αλλά κυρίως Γερμανούς)

* * *

Κάποια εποχή, όχι μακρινή, όταν η πολιτική του βούληση ήταν ισχυρότερη και έβλεπε τον εαυτό του πρωταγωνιστή σε κοσμογονικά εγχειρήματα, ο κ. Παπανδρέου μάς έλεγε τι θα γίνουμε: «Η Ελλάδα θα γίνει Σουηδία». Η μετακίνηση από το σουηδικό μοντέλο δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, δεδομένου ότι ο νόμος «με τα λόγια χτίζω ανώγεια» παραμένει εξίσου ισχυρός με τον νόμο της βαρύτητας. Ετσι, λίγο πριν από τις εκλογές του 2009, ο κ. Παπανδρέου, σαν μη λαϊκιστής πολιτικός που είναι, δεσμεύτηκε ότι «θα γίνουμε Δανία του Νότου». Και επειδή με τη θαυμάσια πρωθυπουργία του και τα μνημόνια γρήγορα γίναμε... Δανεία, όπως έχει ήδη χλευαστικώς παρατηρηθεί, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, τον Φεβρουάριο του 2011, ανασχεδίασε τη γεωγραφία και επαναπροσδιόρισε τα εθνικά μας οράματα. Και πλέον μας διαβεβαίωνε ότι «θα γίνουμε Φινλανδία».
Να είναι η ομοιοκαταληξία, της Φινλανδίας με την Ινδία, αυτή που τον πήρε τώρα στον λαιμό της, όπως πήρε κάποτε τον Κώστα Καρυωτάκη, σ’ εκείνους τους περί Μιλτιάδη Μαλακάση στίχους του; Mα τον Δία, ο μόνος που θα μπορούσε να δώσει ικανοποιητική απάντηση στο ζήτημα αυτό είναι ο λογοτέχνης της οικογένειας, ο αδελφός Νίκος, μέλος κι αυτός ενός από κείνα τα ολιγάριθμα ελληνικά σόγια που αποτελούν πανίσχυρες συντεχνίες. Οπως και να ’χει, ο πρωθυπουργός βρέθηκε τώρα υποχρεωμένος να μας πει όχι τι μεγαλειώδες θα γίνουμε, αλλά τι ταπεινό και άσημο δεν θα γίνουμε. Ε, λοιπόν, «δεν θα γίνουμε Ινδία», πάει και τελείωσε.
Δεν ξέρουμε αν ο κ. Παπανδρέου τελείωσε τον γύρο του κόσμου, η φαντασία του πάντως συναγωνίζεται τη φαντασία του Ιουλίου Βερν. Ιδού η απόδειξη, αμάχητη: Δεν θα γίνουμε Ινδία, απεφάνθη αυθεντικά, «επειδή έχουμε θεσμούς που προστατεύουν τους εργαζόμενους. Επιδιώκουμε ποιοτική ανάπτυξη, ανάπτυξη που σέβεται το περιβάλλον, πράσινη ανάπτυξη, και όχι όπως στην Ινδία, που δεν σέβονται το περιβάλλον και δεν έχουν κανόνες εργασίας». Δεν μπορεί, ολόκληρος πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς θα είναι καλά ενημερωμένος για το συμβαίνει στην Ινδία και δεν θα αρκείται σε τίποτα εικόνες του Μπόλιγουντ. Μήπως όμως δεν είναι επαρκώς ενημερωμένος για όσα συμβαίνουν στην ίδια τη χώρα που κυβερνά; Μήπως το περιβάλλον του τον εφοδιάζει με καλογυαλισμένες εικόνες, για να μην τον στενοχωρήσει; Μήπως δεν έτυχε ν’ ακούσει ή να διαβάσει μέχρι τώρα τίποτα για μαύρη εργασία, από Ελληνες και ξένους, για δουλειά με το κομμάτι, για δουλειά με το μπλοκάκι, για τρία μεροκάματα τη βδομάδα «αλλιώς απολύεσαι», για εθελούσιες εξόδους με το πιστόλι στον κρόταφο, πολύ πιο αληθινό πιστόλι από εκείνο που κρατούσε ο ίδιος κάποτε, στις διαπραγματεύσεις του που τσάκισαν την τρόικα, για υπό κατάργηση συμβάσεις; Και τέλος πάντων, αυτή την «πράσινη ανάπτυξη» πού τη βλέπει; Στον Ασωπό; Στον Αστακό; Στο Ελληνικό; ’Η στον αλησμόνητο Κουρουπητό;