Η ελληνική αποικία στο Περού

Ένα τυχαίο περιστατικό του 1880 στο Περού, στο οποίο βρέθηκαν από τις συμπτώσεις της ζωής 7 Έλληνες, εγκαταστάθηκαν οριστικά και έζησαν και δημιούργησαν τις οικογένειές τους, έγινε παράδοση και διατηρείται δυναμικά με την παρουσία όλων των ηλικιών η άσβεστη φλόγα της καταγωγής τους μέχρι και σήμερα, που ακόμη και χωρίς την Ελληνική γλώσσα, τιμούν τις Εθνικές Επετείους.

* * *

Το 1880, κατά τη διάρκεια του πολέμου μεταξύ Περού και Χιλής, συνέβη το εξής: Σε μια αιματηρή επιδρομή των Χιλιανών κατά του χωριού Σαν Αντρές του Περού, οι Χιλιανοί στρατιώτες σκότωναν αδιακρίτως τους κατοίκους του χωριού.

Ανάμεσα σε αυτούς όμως, ήταν και 7 Έλληνες ναυτικοί, οι οποίοι αγάπησαν το Περού από τα ταξίδια τους και είχαν εγκατασταθεί εκεί για να ζήσουν. Κάποιοι από αυτούς είχαν παντρευτεί με Περουβιανές γυναίκες και είχαν δημιουργήσει τις οικογένειές τους. Όταν λοιπόν έγινε η φονική επιδρομή, μαζεύτηκαν όλοι οι Έλληνες σε ένα σπίτι, μαζί με πολλούς Περουβιανούς κατοίκους, κλειδώθηκαν μέσα, ύψωσαν την ελληνική σημαία και περίμεναν με αγωνία.

Και τότε έγινε το θαύμα! Οι Χιλιανοί στρατιώτες που είχαν ξεκληρίσει το χωριό, δεν πείραξαν καθόλου το σπίτι με την ελληνική σημαία!

Οι απόγονοι 6ης, 7ης και τώρα πια 8ης γενιάς αυτών των 7 Ελλήνων ναυτικών, είναι περίπου 650 άτομα και αποτελούν την ελληνική κοινότητα του Σαν Αντρές. Οι περισσότεροι δεν έχουν επισκεφθεί ποτέ την Ελλάδα. Γιορτάζουν την μέρα που σώθηκαν, αλλά και ελληνικές γιορτές, όπως την 28η Οκτωβρίου και την 25η Μαρτίου με επίσημο τρόπο και στις γιορτές τους ακούγεται πάντα ο ελληνικός Εθνικός Ύμνος μαζί με τον Εθνικό Ύμνο του Περού.

Γιορτάζουν επίσης το ελληνικό Πάσχα, το Πάσχα των Ελλήνων.

Ονόματα όπως Komninos, Gikas, Papafavas, Falkonis και Constantinou είναι τα πιο συνηθισμένα στο San Andres. Κάποιοι από αυτούς δεν μοιάζουν σε τίποτα στην όψη με Έλληνες. Όπως η γιαγιά που βλέπετε στο βίντεο που ακολουθεί και της παραδίδουν την ελληνική σημαία. Δεν μοιάζει με Ελληνίδα εξωτερικά και μιλάει ισπανικά. Παρατηρήστε πως σφίγγει τη σημαία στην αγκαλιά της λέγοντας: «Μi sangre! mi sangre!» (το αίμα μου! το αίμα μου!).

 Οι άνθρωποι αυτοί, τα μακρινά αδέρφια μας, μας γεμίζουν συγκίνηση χαρά και υπερηφάνεια. Αφιερωμένο στους στενόμυαλους ανθρώπους γεμάτους με φανατισμό και ρατσισμό, για να ανοίξουν τα μάτια τους. Και κυρίως τις καρδιές τους.

Δεν έχει σημασία το χρώμα και η φυλή. Αλλά ο πολιτισμός. Γι αυτό μαχόμαστε. Για μια πολιτισμένη ανθρωπότητα χωρίς πολέμους. Για τον ανθρωπισμό. Κι αν δεν είναι ο ανθρωπισμός ελληνικός τότε δεν είναι τίποτα ελληνικό. 

Αναδημοσίευση: aorata-gegonota.blogspot.gr