Σχέδιο της Ελλάδας, όχι του ΣΥΡΙΖΑ

Προτροπή για συνεννόηση ως προς το εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο της κυβέρνησης που θα παρουσιαστεί στους εταίρους και δανειστές μας με τα κόμματα κάνει με άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στην «Καθημερινή» της Πέμπτης 14 Μαϊου ο Αθανάσιος Έλλις.

* * *

Υπό την πίεση των συνθηκών –της μεγάλης συρρίκνωσης που υπέστη η ελληνική οικονομία και των πληγών που βίωσε η κοινωνία– η κυβέρνηση συνέταξε ένα εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο. Υστερα από χρόνια προτροπών από Ευρωπαίους και το ΔΝΤ να αναλάβουν οι Ελληνες –κυβερνήσεις, κόμματα και πολίτες– την ιδιοκτησία των αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα, κατατέθηκε ένα σχέδιο. Ωστόσο, επειδή η χώρα χρειάζεται ένα «εθνικό» και όχι κομματικό σχέδιο, θα ήλπιζε κανείς ότι το πολιτικό σύστημα, και σε αυτή την περίπτωση πρωτίστως η κυβέρνηση, θα είχε διδαχθεί από τα λάθη του παρελθόντος και θα κατανοούσε τη σημασία ενός σοβαρού μακροπρόθεσμου σχεδιασμού, που θα είχε πραγματικά εθνικά χαρακτηριστικά. Με άλλα λόγια, ότι κάποιοι θα τολμούσαν να υπερβούν ιδεολογικές αγκυλώσεις, και θα διαβουλεύονταν με γνώμονα το εθνικό συμφέρον που απαιτεί συνέχεια και μακρόπνοο σχεδιασμό.

Και από την άλλη, πως τα υπόλοιπα κόμματα θα ανταποκρίνονταν, και θα υπήρχε μια ουσιαστική ανταλλαγή ιδεών και κάποιου είδους συνεννόηση σε κάποια βασικά. Δεν θα το έκαναν μόνο για το καλό του τόπου, αλλά και των ιδίων, καθώς προσδοκούν να είναι αυτοί στην εξουσία όταν το εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο θα υλοποιείται.

Από οικονομική σκοπιά, θα ήταν πολύ καλύτερα εάν η κυβέρνηση είχε καταθέσει ένα προκαταρκτικό σχέδιο προς συζήτηση στη Βουλή, πριν το παρουσιάσει στους εταίρους, ώστε να έχουν την ευκαιρία και τα άλλα κόμματα να συμβάλουν στην τελική διαμόρφωσή του. Τότε μόνο θα ήταν πραγματικά εθνικό, και κατ’ επέκταση μακρόπνοο και περισσότερο αναπτυξιακό.

Καλό θα ήταν να το είχαν συζητήσει τα κόμματα, τουλάχιστον τα τρία σημαντικότερα –ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Δημοκρατία και Κίνημα Αλλαγής– που παρά τις εύλογες διαφορές και τις ηχηρές ρητορικές αντιπαραθέσεις, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα οδηγήσουν τη χώρα στην «επόμενη μέρα». Αλλωστε, το πιθανότερο είναι πως το αποτέλεσμα της κάλπης θα εξαναγκάσει τουλάχιστον τα δύο εξ αυτών να συνεργασθούν, ώστε να υπάρξει κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να κυβερνηθεί η χώρα.

Μετά την έστω και με καθυστέρηση και τεράστιο κόστος για τη χώρα, πολιτική ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ, και τα τρία αυτά κόμματα υποστηρίζουν την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και βλέπουν το μέλλον της χώρας συνυφασμένο με αυτό της Ενωσης.

Τόσο δύσκολο ήταν να υπάρξει η αναγκαία διαβούλευση; Αυτό δεν σημαίνει ότι η εναλλαγή στην εξουσία δεν θα επηρεάσει την ακολουθούμενη πολιτική. Προφανώς, ένα φιλελεύθερο κόμμα θα στοχεύσει περισσότερο στον περιορισμό του κράτους. Αλλά κάποιες βασικές αρχές θα μπορούσαν να συμφωνηθούν. Και μέσα από το εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο να εκπέμψει η χώρα εξωστρέφεια, σταθερότητα, και μια αίσθηση συνέχειας και συνέπειας προς εταίρους και επενδυτές, που στην πορεία θα ωφελούσε την ελληνική οικονομία, όποιο κόμμα και αν βρισκόταν κάθε φορά στην εξουσία.