Έχασε την αξία της

Την παραίτηση του μέχρι πρόσφατα πρόεδρου του Συμβούλιου της Επικρατείας, σχολίασε εύστοχα σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο ο Νίκος Ελευθερόγλου στην «Δημοκρατία» της Πέμπτης 17 Μαϊου

* * *

Η παραίτηση του -τέως πλέον- πρόεδρου του ΣτΕ δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, όπως θέλουν κάποιοι να μας πείσουν. Ετσι κι αλλιώς ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα για τον ίδιο, μια και τον Ιούνιο θα πήγαινε σπίτι του. Γι’ αυτό και αναρωτιόμαστε από τι παραιτήθηκε τελικά. Αλλά ας είναι... Οσο για το επιχείρημά του, περί διαρροών αποφάσεων, σεβαστό μεν, όχι πιστευτό δε. Και αυτό γιατί στη διάρκεια της θητείας του πολλές από τις αποφάσεις του ΣτΕ, από την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών μέχρι την περίεργη ιστορία με τα «πόθεν έσχες», είχαν κάνει βόλτα στα ΜΜΕ πολύ πριν καθαρογραφούν. Τότε όμως δεν είδαμε καμία ευαισθησία και καμία παραίτηση.

Δεν ξέρουμε πραγματικά αν ο κ. Σακελλαρίου έχει πολιτικές φιλοδοξίες και ποιες. Αυτό αφορά τον ίδιο, εκείνους που θα τον επιλέξουν και εκείνους που θα κληθούν να τον ψηφίσουν (εάν τον ψηφίσουν) σε ένα τέτοιο σενάριο. Εκείνο όμως που μπορούμε να πούμε είναι αυτό που λέει ο λαός μας: Κάθε πράγμα για να έχει αξία πρέπει να γίνεται στον καιρό του. Και η παραίτηση του έως χθες προέδρου του ΣτΕ έγινε με καθυστέρηση, με αποτέλεσμα να χάνουν την όποια βαρύτητά τους οι καταγγελίες.

Διότι δεν μπορώ να πιστέψω ότι ένας δικαστής του επιπέδου του κ. Σακελλαρίου δεν γνώριζε πως η παραίτησή του θα προσομοίαζε με πομφόλυγα που θα έσκαγε και θα μετατρεπόταν σε αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης. Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να έχει προβληματίσει και τον ίδιο αλλά και όσους τον περιβάλλουν και ενδέχεται να τον συμβουλεύουν. Εμείς, πάντως, οφείλουμε να του μεταφέρουμε αυτό που ακούμε από τους πολίτες, μόνο για λόγους ιστορικούς πλέον.

Η αίσθηση, λοιπόν, που υπάρχει στην κοινωνία είναι ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει μεταμορφωθεί στον μακρύ βραχίονα της τρόικας και των αποφάσεών της, που υλοποιούνται μέσω των κυβερνήσεων αλλά και διάφορων συμφερόντων. Οι πολίτες θεωρούν ότι με εξαίρεση τα των δικών τους ζητημάτων, όλες οι άλλες αποφάσεις του ΣτΕ αδίκησαν τους πολλούς.

Ενδέχεται αυτή η άποψη να αδικεί κάποιους εξαίρετους δικαστές. Ισως και τον απερχόμενο πρόεδρο του ΣτΕ. Αλλά, δυστυχώς, δεν είδαμε καμία παραίτηση, όταν το ΣτΕ έβαζε τη βούλα της Συνταγματικότητας στα Μνημόνια. Οταν νομιμοποιούσε δεκάδες περικοπές που οδήγησαν εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες σε απόγνωση. Οταν υιοθετούσε και αποδεχόταν τη θεωρία του περί «δημοσίου συμφέροντος», λες και αυτό το συμφέρον μπορεί να είναι σε αντίθεση με αυτό του λαού. Γι’ αυτό λέμε ότι αυτή η παραίτηση άργησε. Και μάλιστα πολύ...