Προσωπικές στιγμές μιας ιστορικής Πρωτομαγιάς για τη Λάρισα

Μιλάω για την πρωτομαγιά του 1988. Κυριακή 1 Μαϊου 1988. Μια ιστορική μέρα για τη πόλη της Λάρισας, τη φίλαθλη Λάρισα κυρίως. Αλλά και για όλους τους κατοίκους της εκείνη την εποχή, μια που μας θαύμαζε όλη η Ελλάδα το καμάρι της πόλης μας την ΑΕΛ (φωτό σε πλήρη σύνθεση πάνω).

Ήταν μια απίστευτη μέρα μια που η αγαπημένη μας, όποιας ομάδας και να ήμασταν οπαδοί, ΑΕΛ έπαιζε στο Αλκαζάρ με τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Με νίκη σ’ αυτόν τον αγώνα που ήταν η προτελευταία  αγωνιστική του πρωταθλήματος, ολοκληρωνόταν η επανάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η ΑΕΛ γινόταν ουσιαστικά η πρώτη και μόνη ως τώρα ελληνική επαρχιακή ομάδα που κατακτούσε τον τίτλο. Και ο αγώνας αυτός γινόταν ακόμη πιο σημαντικός, αν σκεφτεί κανείς πως η επόμενη αγωνιστική  ομάδα έπαιζε μέσα  στην Τούμπα.

Εγώ όπως σε όλους τους σημαντικούς αγώνες της ΑΕΛ, εκείνη την χρονιά, είχα προμηθευτεί τα εισιτήρια από τη Λέσχη της ομάδας μόλις κυκλοφόρησαν. Στην Θύρα 1, πίσω από το «πέταλο» που είναι δίπλα στο «βοηθητικό». Κι αυτό γιατί ενώ πήγα την πρώτη μέσα που κυκλοφόρησαν τα εισιτήρια, οι «πιο καλές θέσεις» είχαν εξαντληθεί.

Το τι πέρασα στο χωριό μου που είχα πάει από τη Παρασκευή το απόγευμα δεν μπορεί κανείς να φανταστεί. Ενώ ήταν γνωστό σε όλους πως τα τρία εισιτήρια προοριζόταν εκτός από μένα για τον φίλο μου Μπάμπη και τον συνονόματό του θείο μου, όλοι οι χωριανοί που ήθελαν να βρεθούν στο γήπεδο και δεν είχαν βρει το «μαγικό χαρτάκι» με ρώτησαν αν μου βρίσκεται κανένα.

Περιττό να πω πως πηγαίναμε στο γήπεδο σα να πηγαίναμε σε γλέντι. Φυσικά το αυτοκίνητο δεν πέρασε από τη γέφυρα του Αλκαζάρ.

Τον αγώνα φυσικά δεν τον θυμάμαι, αλλά «μου έχει μείνει» η αγωνία του για τις πολλές χαμένες ευκαιρίες. Πάντως μου έχει μείνει αξέχαστη η στιγμή του γκολ. Μπροστά μου ο Γιώργος Μητσιμπόνας θυμάμαι πως έκανε το βολ πλανέ και πριν δω που πήγε η μπάλα «πήρε φωτιά το γήπεδο» που τραγουδούσε ως το τέλος του ματς. Με το σφύριγμα του διαιτητή μπήκαν πολλοί στο γήπεδο.

Όλα αυτά τα θυμάμαι σαν όνειρο μπερδεμένα με τα βίντεο που έχει δείξει κατά καιρούς η τηλεόραση αλλά υπάρχουν και στο youtoube.

Το ότι περπάτησα δίπλα στον φίλο και στον θείο μου όμως πίσω από τη τεράστια βυσσινί και λευκή σημαία από το Αλκαζάρ ως την πλατεία Ταχυδρομείου όμως φωνάζοντας και τραγουδώντας τον ύμνο της ΑΕΛ σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστο.

Εκεί θυμάμαι το χαρακτηριστικό να γλεντάει ο κόσμος. Ειδικά μπροστά στο καφέ Ζ που είχε στηθεί δημοτική ορχήστρα.

Βέβαια επειδή υπήρχε ο δρόμος της επιστροφής πάλι, φύγαμε νωρίς ευτυχισμένοι που βρεθήκαμε σε μια τόσο ιστορική στιγμή. Για την Λάρισα, το νομό αλλά και για ολόκληρο το Ελληνικό ποδοσφαιρικό στερέωμα.

Ένα θαύμα που πραγματοποίησαν παιδιά από την Ελλάδα και κυρίως από τον νομό μας Μια που αν εξαιρέσεις τον Σάκη Τσιώλη από την Καρδίτσα και τον Χρήστο Μιχαήλ από τις Σέρρες ήταν όλοι τους Λαρισαίοι. Α κι ένα Καμερουνέζος ο Μουλάμπα Κανιέμπα κι ένας Βούλγαρος ο Γκεόργκι Τσίγκωφ τον οποίο «έπιασαν ντοπαρισμένο» με ηρεμιστικό. Αλλά το γεγονός αυτό, έκανε τον κόσμο να «επαναστατήσει». Δείτε εδώ πως έζησα την «επανάσταση» αυτή.

 Αυτοί υπό την καθοδήγηση του Πολωνού σπουδαίου προπονητή Γιάτσεκ Γκμοχ (φωτο αριστερά), κι ας απολύθηκε μια μέρα πριν δηλαδή δεν στέφθηκε τιπικά πρωταθλητής ουτε έζησε αυτή τη πρωτομαγιά γιατί είχε συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό του Κοσκωτά, με τη βοήθεια του Αργεντινού, Λαρισαίου πια, Οράσιο Μοράλες.

Βέβαια το μεγαλύτερο μερίδιο της επιτυχίας, για μένα, ανήκει στον αείμνηστο, πλέον, πρόεδρο Στέλιο Καντώνια (φωτο δεξιά) που με την αγάπη του για την ομάδα και τη συνετή διοίκησή του, την οδήγησε τόσο ψηλά.