Η «στρατηγική» της μοιρολατρίας

Tην περασμένη Πέμπτη (2/6) ο κ. Kωνσταντίνος Zούλας / zoulas@kathimerini.gr σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στην «Καθημερινή» έκανε μερικές επισημάνσεις που εκφράζουν όλους μας και καταλήγει σε μια πολύ σωστή απορία

* * *

Η πλειοψηφία των Ελλήνων που δεν έχουμε σπουδάσει οικονομικά προσπαθούμε να κατανοήσουμε την πρωτοφανή κρίση της χώρας. Ακόμη κι εμείς, λοιπόν, οι «αδαείς» έχουμε συνειδητοποιήσει ότι οι κυβερνήσεις των τελευταίων 30 ετών θέλησαν να επιτύχουν το ακατόρθωτο: και να διορίζουν αφειδώς την κομματική τους πελατεία στο Δημόσιο και να τα έχουν καλά με τους ισχυρότερους «ψηφοφόρους» τους, οι οποίοι όχι μόνον δεν υποχρεώνονταν να καταβάλλουν φόρους, αλλά πολλοί εξ αυτών μετεβλήθησαν σε κρατικοδίαιτους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες. Γνωστή είναι πια και η μέθοδος με την οποία δημιουργήθηκε το σημερινό τερατούργημα: εξωτερικός δανεισμός.
Ολα τούτα έχουν γίνει απολύτως κατανοητά στους Ελληνες, όπως και το γεγονός ότι η χώρα επιχειρεί να αποσπάσει ένα έσχατο δάνειο για να αποφευχθεί η πλήρης κατάρρευσή της. Το ερώτημα είναι με ποιους όρους και κυρίως τι κόστος; Από τη μία, παρακολουθούμε το οικονομικό επιτελείο να ομολογεί εμπράκτως την παταγώδη αποτυχία του, δηλώνοντας ότι θα φορολογήσει ακόμη και όσους έχουν μηνιαίες αποδοχές 500 ευρώ. Κάτι που κανένα Μνημόνιο δεν προέβλεπε. Ταυτοχρόνως, διάφοροι δυνάμει πιστωτές μας αξιώνουν αίφνης συγκεκριμένα μερίδια δημόσιας περιουσίας, προειδοποιώντας ότι σε άλλη περίπτωση, δεν θα συνδράμουν στο δάνειο. Και αντί η πρακτική τους να καταγγέλλεται ως ωμός εκβιασμός, η κυβέρνηση μάς εμφανίζει και τις νέες αξιώσεις τους ως αδιαπραγμάτευτες.
Το έλλειμμα στιβαρής και ενιαίας ευρωπαϊκής ηγεσίας είναι προφανές. Τούτο, ωστόσο, ουδόλως αιτιολογεί τη μοιρολατρική στάση που εκπέμπει η κυβέρνηση, όταν είναι ηλίου φαεινότερον ότι η χώρα έχει μεταβληθεί σε διεθνές πειραματόζωο. Αραγε, δεν αντιλαμβάνεται ο πρωθυπουργός ότι αν ενδώσει σήμερα στον εκβιασμό του Ολλανδού υπουργού Οικονομικών, στην επόμενη δόση θα αντιμετωπίσει ανάλογες απροσδόκητες αξιώσεις του Βέλγου ή του Φινλανδού ομολόγου του;
Το επιχείρημα ότι ως οφειλέτες δεν έχουμε καμία διαπραγματευτική ισχύ παραγνωρίζει ότι εκτός της οικονομικής, υπάρχει και η πολιτική διαπραγμάτευση. Μέσω μιας τέτοιας επετεύχθη ακόμη και η ένταξη της χώρας στην Ε. Ε., πριν καν την διεκδικήσει η Ισπανία.
Καλώς ή κακώς, το πολιτικό επιχείρημα που μας έχει απομένει είναι ένα. Ο πρωθυπουργός, αφού παρουσιάσει στους εταίρους του το οριστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, να τους καταστήσει σαφές ότι δεν θα ικανοποιήσει καμία περαιτέρω μεμονωμένη αξίωσή τους. Αν κάποιοι ομόλογοί του δεν το αποδεχθούν, ας αναλάβουν εκείνοι πλέον την ευθύνη για τις συνέπειες της ελληνικής αποχώρησης από την Ε. Ε. Δεν πρόκειται περί λεονταρισμού, αλλά για την ανάγκη να μη χαθεί και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας αυτής της χώρας. Στο κάτω κάτω, αν είναι να εξαχρειωθεί οικονομικά ένας ολόκληρος λαός, μικρή σημασία έχει αν θα ζητιανεύει σε ευρώ ή δραχμές.