Και αυτός πηγαίνει Σύνταγμα…

Σήμερα είχα ένα πρόβλημα με το blog μου και δεν μπόρεσα να ανεβάσω κείμενο. Βάζω τώρα όμως ένα κείμενο με τον ίδιο τίτλο της Σίας Κοσιώνη στο aixmi.gr. Το δημοσίευσε χθες εκεί (Κυριακή 12/6). Αύριο (Τρίτη 14/6) ελπίζω να ‘μαι εντάξει στο ραντεβού μου.

* * *

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον το debate που αναπτύσσεται παντού και, φυσικά, και στο aixmi.gr γύρω από την κινητοποίηση των Ελλήνων αγανακτισμένων. Ομολογώ ότι δυο εβδομάδες τώρα που ο κόσμος «πάει πλατεία», βασανίζω το μυαλό μου να διαμορφώσω άποψη. Είμαι υπέρ ή κατά; Μπορεί όλο αυτό να βγάλει κάπου ή δεν μπορεί; Μπορεί να εκτροχιαστεί ή όχι; Απειλεί τη Δημοκρατία ή μήπως την ενισχύει;
Ως νέο φαινόμενο, πρωτόγνωρο στα ελληνικά χρονικά, το κίνημα των αγανακτισμένων σε προκαλεί να το ερμηνεύσεις, να το χαρτογραφήσεις, να το προβλέψεις…
Προσωπικά διαπίστωσα ότι ματαιοπονώ…

Ο κύριος Τάκης μένει στον 2ο όροφο. {Συνταξιούχος ναυτικός} με κόρη φοιτήτρια στην περιφέρεια. Άνθρωπος «αθόρυβος» και πάντα μες στο χαμόγελο. Του έκοψαν τη σύνταξη και τα λεφτά πια δεν του φτάνουν. Πηγαίνει Σύνταγμα.

Ο Βαγγέλης με τη δουλειά του δε βγαίνει. Τα πράγματα πάνε κατά διαόλου. Σκέφτεται να τα παρατήσει όλα και να πάει στο χωριό του να ασχοληθεί με τη γη. Το έχουν ήδη κάνει δυο φίλοι του. Πηγαίνει Σύνταγμα.

Η Μαρία είναι εθισμένη στα social media και έχει εκστασιαστεί με τη δύναμή τους. «Το twitter μου άλλαξε τη ζωή» μας δήλωσε μία μέρα και συγκαλέσαμε έκτακτο συμβούλιο υπό τον τίτλο «Η φίλη μας δεν είναι καλά». Πηγαίνει Σύνταγμα.

Η Μυρτώ είναι κολλητή της Μαρίας. Πηγαίνει Σύνταγμα.

Η Γιούλη πεθαίνει για χαβαλέ. Για νέες εμπειρίες, γνωριμίες, θόρυβο, κόσμο, ωραίες καταστάσεις… Πηγαίνει Σύνταγμα.

Ο Γιώργος είναι 38. Έχει δύο πτυχία. Είναι απολυμένος και άνεργος εδώ και εννέα μήνες. Πνίγεται. Απογοητεύεται. Μαραζώνει. Μετανιώνει που δεν έμεινε για πάντα στο Λονδίνο. Πάει Σύνταγμα.

Ο Χρήστος είναι φοιτητής, οργανωμένος σε αριστερή παράταξη. Οραματίζεται την επανάσταση που θα οδηγήσει στις μεγάλες ανατροπές. Πηγαίνει Σύνταγμα.

Η Ελένη είναι νοικοκυρά με δυο παιδιά. Όλη μέρα τρέχει. Στο σχολείο, τα αγγλικά, τα γαλλικά, το κολυμβητήριο. Μαγειρεύει, καθαρίζει, τακτοποιεί. Έχει μονίμως νεύρα και ολημερίς ψέλνει «Μια ζωή για τους άλλους. Για μένα τίποτα». Πηγαίνει Σύνταγμα.

Τι είναι λοιπόν το Σύνταγμα; Είναι οι αγωνίες μας; Είναι ο φόβος που έγινε δύναμη; Είναι η απογοήτευσή μας; Είναι το ξεβόλεμά μας; Είναι οι τύψεις μας; Είναι μόδα;
Και πού μπορεί να μας βγάλει; Μπορεί να γεννήσει μία νέα πολιτική δύναμη; Μπορεί να δώσει τη χαριστική βολή στο εξουθενωμένο και απαξιωμένο πολιτικό μας σύστημα; Μπορεί να παρασύρει σε μονοπάτια βίας και μηδενισμού; Μπορεί όπως ξαφνικά εμφανίστηκε, το ίδιο ξαφνικά να ξεφουσκώσει και να εξανεμιστεί;
Αποφάσισα ότι δε θέλω να εξηγήσω τι είναι το Σύνταγμα. Δε θέλω γιατί δεν μπορώ. Όπως δεν μπορώ να βλέπω και να ακούω αυτούς που κάνουν πως μπορούν. Μέχρι λοιπόν να μπορέσουμε, ας περιοριστούμε στην επίδρασή του στο σημερινό σκηνικό. Ό,τι κι αν είναι, το Σύνταγμα έχει ταρακουνήσει. Έχει θορυβήσει. Έχει προβληματίσει. Έχει τρομάξει. Έχει, με άλλα λόγια, μεταβληθεί σε έναν παράγοντα που δύσκολα μπορεί να αγνοηθεί. Αν θα μπορέσει να γίνει και ρυθμιστικός παράγοντας των από εδώ και στο εξής εξελίξεων μένει να αποδειχθεί.
Κάθε ένας από τους «αγανακτισμένους» μπορεί να εξηγήσει τους λόγους που τον κάνουν να «πηγαίνει πλατεία». Λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να απαντήσουν στο πού θα οδηγήσει όλο αυτό. «Τι περιμένεις να βγει;» ρώτησα το Βαγγέλη. «Δεν ξέρω. Ίσως τίποτα» μου λέει. «Ίσως απλά ένα μήνυμα που θα λέει ότι είμαστε εδώ και αν χρειαστεί και πάλι στο μέλλον ξέρουμε πού και πώς θα ξαναβρεθούμε».