Αιώνα και χιλιετία πότε αλλάζουμε;

Σε πάρτι φίλων ήμουν χθες το βράδυ (μέχρι νωρίς το πρωί πιο καλά). Περάσαμε απίθανα. Βρεθήκαμε ανθρώποι μετά από καιρό, ακούσαμε μουσική, χορέψαμε ήπιαμε «ξύδια»
Στο τέλος δύο φίλοι πήραν τις κιθάρες τους κι αρχίσαμε όλοι μαζί να λέμε αγαπημένους (σε όλους) στίχους σε γνωστούς μας σκοπούς.
Άρχισαν ο Αποστόλης και ο Άρης να τραγουδούν Σιδηρόπουλο. Μετά ξανά Παύλο. Ακολούθησε Νικόλας Ασιμος (Είναι απίθανο πόσο σύγχρονα ειναι τα τραγούδια τους τόσα χρόνια μετά τον θάνατό τους, Το 1988 έφυγε ο Νικόλας και δύο χρόνια μετά χάσαμε τον Παύλο)
Για να μην πολυλογώ περάσαμε ώρες τραγουδώντας (τρόπος του λέγειν άλλοτε σιγοτραγουδώντας άλλοτε φωνάζοντας και ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό τους γείτονες) διάφορα τραγουδάκια ως το ξημέρωμα σχεδόν
Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ, ότι το ρεπερτόριο μας ήταν τεράστιο.
Από δημοτικά, ρεμπέτικα, λαϊκά, έντεχνα. Τραγούδια δηλαδή που δημιουργήθηκαν από το 1821 ως το 1992. Ως εκεί. Τρελάθηκα εκεί τι συμβαίνει; Σταμάτησε εκεί η (μουσική μας) ζωή; Υπάρχουν χιλιάδες δισκογραφικέ εταιρίες. Ακόμη πιο πολλά ραδιόφωνα. Μη πω από τραγουδιστές τι γινάται ειδικά με τα reality που μας πλασάρουν διάφορα «ψάρια» σαν «ταλεντάρες».
Δεν μπορεί κάτι θα υπάρχει στα εκατομμύρια των τραγουδιών που βγαίνουν. Πάντα βγαίναν σκουπίδια αλλά το καλό έμενε. Τώρα που να ψάχνεις για κάτι αξιόλογο στον κατακλυσμό της μουσικής.
Αλλά πού χρόνος, πού διάθεση και με ποια μέσα να τα βρεις. Μας έχουν πνίξει δηλαδή τα σκουπίδια.